Altijd onderweg

Ik ben altijd onderweg
Maar zie geen ruimte meer
Alles is vol
Geen plaats om te verstoppen
wat lief is.
Mijn hart beheerst kwetsbaarheid,
Reden om te rijden.

Niemand ziet
dat zwart leer, asfalt
chroom en staal
mijn geheim bedekken.
Het verstrooien in de wind,
het soms verdrinken
in een kater
die levenslang achterop,
zijn nagels in mijn ziel gekerfd,
sporen achterlaat
waar ik langsreed.

Dit is geen leven om te delen
Zo blijf ik onderweg
Om te vergeten waar ik leven kan.

© Hobo 2012

 

De Weg

Ze nam broers en zusters van me af,
liet vaders, moeders en kinderen begraven.
Martelde mij dagenlang,
met alles wat ik verloor

Liet het voor eeuwig verdwijnen,
gaf me leugens en liefde.
Pijn en verdriet.
Leegde mijn hoofd,
als het nodig was.

Verlichtte mijn geest
in donkere dagen.
Liet me vinden wat ik zocht,
zoeken wat ik vond.

Als een zwarte lijn
loopt ze door mijn leven.
Steeds aanwezig, keihard.
Vol beloftes, vrijheid, avontuur,
nieuwe horizonnen, sterrenloze nachten.

Ik bekijk haar met respect,
onderzoek haar ontelbare zijwegen.
Streel eindeloos
haar ruwe zwarte huid.

© zwerver