Gevangen rebel.

Moonrider

Je kunt rennen, rijden.
Jezelf verstoppen achter
tattoos, whiskey, wijven.
Je kunt ver gaan,
toch kortaf blijven.
Jezelf verzuipen
voor een kort moment.

Je kunt denken verbergen
achter een zorgzaam uiterlijk.
Wegduiken in de anonimiteit
van burgerlijkheid
binnen een rijtjeshuis

In je ziel sluimert wie je wilde zijn
Rebel, vader, bouwer, vriend.
Niemand die het begreep

Als jij voorop liep,
trots de klappen kreeg,
bloedend omkeek.
Waren vrienden verdwenen
na gezworen broederschap.
Diep in het donkere woud,
waar lafaards schuilen
voor echte mensen.

Gierende stormwind,
brandende horizon
of een dronken zwerver
kennen van verloren jeugd.
Weten van het eiland
waar verwaaide gedachten
elkaar weer vinden.

Leef om te rijden!
Rijdt om te leven!

© Zwerver 2012

Jij je ooit zo gevoeld?
Laat je gedachten achter!

 

Vergeten kilometers

Als ik zeg dat ik haar mis,
gooit ze kaarten voor mijn voeten.
Zegt me vergeten kilometers
bijeen te vegen.
De monotone tikken
van mijn horloge te tellen
die ik vaak eenzaam,
in de duisternis hoorde.
Te bedenken hoe dat voelt.

Ze vecht met woorden,
vertelt dat zij niets heeft.
En ik bergen heb
om me te steunen.
Dat ik droom over luchten,
uitgeademd door onze voorvaderen.
Die niet wisten dat uitlaten
meer zou worden
dan een wandeling in het bos
met je hond.

Zwijgend, wetend, stap ik op.
Haar woorden verdampen
door zon in lonkende verte.
Daar roepen wolken
maakt storm mijn bed
onder bladerdaken
langs uitgestrekte wegen.

Ik ga haar missen…

© Hobo

 

Rijden om te vergeten…

Dat is mijn medicijn. Rijden. Weer of geen weer, de motor aantrappen, het vertrouwde geluid horen van de twee cylinders, de power als je langzaam de koppeling loslaat en het gas opendraait. De vertrouwde klikken van de versnelling, de wind in je gezicht. Mijn bitch achterop, haar handen voelen vertrouwd aan. De stoplichten onderweg naar de snelweg, alle bochten, afslagen, bomen, paaltjes. Alles al gezien. Dan de snelweg op. In de 5e versnelling links op de rechterbaan. Snelheid 100 – 110 km per uur. Bekende afslagen, wegen die al vaak bereden zijn flitsen me voorbij. Mooie vergezichten, koeien, molens, in de verte een stad. Na een uur of twee wordt het minder bekend. De grens met België is overgestoken in de buurt van Tilburg en allerlei bekende en minder bekende plaatsnamen staan op de borden langs de weg. Natuurlijk volgen we de borden naar plaatsen waar we nog nooit geweest zijn. Daar zijn straten die we nog niet gezien hebben, mensen die we nog niet kennen. Dan richting Brussel. Daar vind ik de N8, bekend als “de dodenweg”. 150 kilometer weg door allerlei dorpjes.  Asfalt, afgewisseld door steenwegen en kinderhoofdjes, onoverzichtelijke bochten en onverwachte kruisingen. Plaatsnamen als Bissegem, Geluveld, Nazareth, Ieper, Avelgem en Zwevelgem( het gevaarlijkste stuk) komen we tegen. Om uiteindelijk terecht te komen aan de Belgische kust. 349 km staat er op de teller. Mijn kop is leeg, we zoeken een “zimmer frei mit fruhstuck” (’t is net zandvoort) gooi mijn spullen op bed. “Je ziet er beter uit Zwerver”, zegt mijn bitch. “Kop weer leeg?” Ik zie er beter uit. Na bijna 350 km rijden? Dat moet dan slechter zijn geweest toen we vertrokken. Pfff, dapper meissie. Dat ze daar tegenaan keek. We pakken nog een biertje bij de kroeg aan de overkant. Morgen weer verder. Naar huis? Of door? Eerst maar slapen, morgen zien we weer verder.
Vergeten duisternis
De wereld ziet er gebroken uit.
Snelweg verlicht
door duisternis van techniek.
De mens boven alles,
snel zichzelf vergetend
door het nieuwe digitale leven.
Ik kijk vanaf mijn zadel
voldaan terug op wat was.

De weg voor me is gekend.
Ik voel je achterop en ben tevreden.
Gelaarsde voeten op steps,
benen gespreid.
Mijn gedachten bedenken naakte nimfen,
dansend in een vuur
als ode aan mijn leven.

Samen rijden we de duisternis in.
Rijden, om te rijden om te vergeten