Knobbeltje

De laatste tijd hoor ik overal om me heen dat mensen die me dierbaar zijn kanker krijgen. Sommigen gingen er heel snel aan dood. De meeste overleefden. Na een meestal loodzware chemokuur, operatie, bestraling en meer van die zooi. Ik leef enorm mee met ze. Die kloteziekte sloopt mensen. Ik verloor mijn schoonvader, mijn zus, een tante en drie roadmakkers in de laatste twee jaar. Ik zag ook dat veel mensen de strijd aangingen en wonnen. Met onderstaand gedicht probeer ik mensen een hart onder de riem te steken die kanker hebben of het van dichtbij meemaken. Mijn gedachten, mijn woorden. Troost, steeds meer mensen winnen! Als Hagenees is het woord kankâh in mijn taal ingebakken. Ik probeer het gebruik ervan te vermijden. Lukt aardig, soms gaat het gewoontegetrouw, mis. Ik doe mijn best. Voor hun…

Knobbeltje, irritant…
Dokter, vervelend, zekerheid?
Specialist, biopsie..
Tumor…!

Verbazing, waarom!
Gesprekken, artsen.
Second opinion.
Tranen, familie, onzekerheid.
Oncologie?
Pijn, infuus, bestraling!
Opereren!

Chemo, bloedwaarden, cellen tellen.
Radio activiteit, pillen.
Monoklonale antilichamen?
Voorzorg, tranen!
Curatieve of Palliatieve behandeling?
Neo adjuvante behandeling?
Ziek, misselijk, kaal!
Non invasieve thermoablatie?
Kotsen, pijn!
Teletherapie of Brachytherapie?
Hyperthermie?
Moe, vermoeider, doodmoe!

Doorgaan!
Kinderen, leven!
Thuis, liefde, steun.
Vechten!
Ziek? Beter worden!
Laat kanker zelf kanker krijgen!

© Zwerver