Tagarchief: roadpoët
Lange grijze weg
Op de lange grijze weg naar overal.
klinkt het eentonig lied
dat mijn motor altijd zingt.
Ik denk even aan dat lekker lijf
dat ik gisteren tegen kwam.
Dan dwalen gedachten, zoals altijd.
Steeds rijdend, met verder niets,
wil ik vaker dat het rijden stopt
omdat mijn bestemming is bereikt.
Soms stop ik bij een restaurant
ben ik gaar van de weg.
Ik doe onverschillig
als ik het stof van me af schud.
Maar ik wil er tegen in.
Meestal hoor ik ze niet
maar af en toe weer wel.
Hetzelfde gezeik overal
“is dat een zwerver of een crimineel?”
Ik ben meestal alleen,
wil geen vecht partij.
Een leven lang zoek ik het,
langs de grijze weg.
Daar waar het einde weer begint
en het begin het einde is.
Want daar onder het zonlicht
ben ik ver van alles weg.
Met mijn kop leeg
rijdt ik op levenskracht.
terwijl mijn hart slaat
op het ritme van de machine.
‘s-Avonds, als ik wakker lig in een bed.
Echoot de muziek nog na
bij een laatste sigaret.
Want morgen ga ik weer.
Ben mijn leven al op zoek
Naar waar het einde weer begint
en het begin het einde is.
© RTM
10-9-2020
Gelig vocht
voor Muriel
Gelig vocht
Toen het duivels stekend giftig zaad
dat jij zaaide met woorden,
wortel schoot in mijn leven,
werd het gevoed door
gelig druipend vocht
dat uit je mondhoeken droop
als je sprak over jezelf.
In de valse vale schemer
van een duivelse ego
stond jij centraal.
In leven was alleen plaats voor jou
Dus moest ik jou worden.
En werd ik jou.
Tot Varuna het onrecht zag.
Mij het echte licht schonk
van een krijger, een overwinnaar.
Nu leef ik in licht en kleur,
zijn jouw stekelige zaden
slechts een herinnering ,
die niet meer kiemt, woekert en steekt.
De krijger overwon
de duistere herinnering aan jou.
Dus leef verder
in de as van de schemerige wereld
die je van jezelf hebt gemaakt.
Terwijl ik geniet van liefde
en mijn onoverwinnelijke krijger.
©RTM
2020
Voor Alexander
Voor Alexander
Ik leef om je niet te vergeten,
heb tattoos om je bestaan.
Je leven kijkt nu naar me
vanaf een foto.
De rode vogel zingt zijn lied
nee, ik vergeet je niet.
Het is zwaar, nu je weg bent.
Je kind vergeet de naam
die ik voor je bedacht
toen jij mijn kind was.
Mijn weg voert me
ooit weer naar jou.
Achter de horizon
waar ik al een leven reis.
Tranen zijn verstikkend
pijn in mij helpt niet.
Wind is alleen lucht
die onze voorvaderen uitademden.
“Geef het een plekje!”
Maar daaraan ging jij juist dood.
Ik zoek mijn gevoel.
Hoor de vogel steeds zingen
als ik je mis.
©RTM 2020
Ik hou je vast en laat je los
Ben je bang dat er niets zal zijn?
Dat het donker en leeg zal zijn
en niemand op je wacht?
Voel je nu al de pijn
denk je aan eenzaamheid
Wil je niet naar voorbij
en wat daarna zal zijn
Kon ik met je meegaan
op je reis naar dat andere land
Maar ik kan daar nog niet heen
Het laatste stuk ga je alleen
Wees niet bang voor die stap
Dat alles straks weg zal zijn
Ik weet dat er licht is, geen pijn
Dat liefde op je wacht
Ik hou je vast
Hou je stevig vast
Mijn liefde om je heen
en laat je dan los
voor dat laatste stuk alleen
-/-
Voor mijn jongste zoon Alexander, die kanker niet gaat overleven.
32 jaar.
Ik ben alleen nog maar stuk
17-2-2020
De hoogste boom
Omdat ik in het woud
de hoogste boom was,
werd ik opperboom.
De hoogste boom
kan immers het meeste zien,
draagt de meeste vruchten.
Biedt bescherming en veiligheid
aan wie het nodig heeft.
Een heuvel van afval,
gelaten door mensen.
Zonder enig respect
voor natuur en bomen,
tart mij op windstille dagen
met stank van valse beschaving.
Maar ik vang wind en wolken
zoals andere bomen.
Mijn bladeren zuiveren lucht
mijn vruchten kiemen talrijk.
De heuvel word voedsel.
Voor gras en stekelig onkruid,
waar ongedierte zich veilig waant.
Mijn nageslacht is sterk.
Zal nooit toegeven
aan afval of wat anderen laten
Tot het eind vang ik
de meeste wind.
©RTM
2017
Een Zwerver dicht en schrijft... 