Zware adem in de nacht

Zware adem in de nacht,
straks word ze weer verkracht.
Ze wil niet pappa’s kleine meid zijn,
hij geniet geil van haar pijn.
Ze wil huilen, gillen, doodgaan,
Hij wil gewoon zijn gang gaan

Plekken op zijn hoofd verdwijnen vanzelf,
ze houd hem thuis tot ze vervagen.
Schreeuwt dat hij beter dood kon zijn,
ontwijkt behendig alle vragen.
Hij hoort het aan, laat zich slaan.
Hij weet, een kind mag toch niet klagen…

Ze huilt altijd, kan nooit meer stoppen.
Kent alleen pijn, naalden, schoppen.
Trilt zo hard dat haar bedje schommelt.
Leeft nog net, ineengefrommeld.
Zal nooit meer lopen, nooit meer praten.
Moet tot haar dood het gif toelaten.

Sterke Bikers, staal, chroom en leer.
Stoppen onrecht, keer op keer.
Stappen af voor ieder kind
dat lijdend leven ondervind.
Laten zien wat vrienden zijn
Verzachten zo de helse pijn
Niet een keer maar jarenlang.
Voor echte vriendschap is zelfs satan bang.

 

© Hobo 2012