Vandaag gelachen was genoeg.

 

Vrienden, brothers en buitenlui!

Komt het nu door het kloteweer gisteren en vandaag dat ik ga zitten denken? Of zat dit er al aan te komen?

Vrienden!
Ik ben geboren in 1954. In 1969 stapte ik voor het eerst op twee wielen. Ik ontdekte dat de wereld om me heen van die plek af mooi, groot en vol nieuwe dingen was. Ben altijd een grote vent geweest. Heb veel gezien, geleerd, gereisd en mooie avonturen beleefd. Ben niet bang voor de duivel en z’n ouwe moer. Gisteren de littekens eens geteld, de landkaart van mijn leven. 23 zijn het er, allen met een verhaal. De 23e kreeg ik in Juni 2013. Op een jubileum feest van mijn eigen club/vereniging. Van een lafbek die me van achteren besprong, en met zijn vuist vol stoere ringen me een zware verwonding aan mijn achterhoofd bezorgde. Het was een flinke klap, uit het niets. Er was niets voorgevallen, nooit enige onenigheid gehad met die man.Tot op de dag van vandaag heb ik niet begrepen waarom hij dat heeft gedaan. Maar fuck him, hij zal zijn opdracht om stoer te zijn wel gehad hebben. Moest zich zeker bewijzen tegenover zijn groepje. Laten zien dat hij wel iemand van achter op zijn kop durfde te slaan. Ik ben naar het ziekenhuis gereden, heb de boel laten hechten. Geen Intensive Care, geen bizarre verhalen. Gewoon hechtingen en weer naar huis een paar uur later. Later kreeg iedereen excuses. het bestuur van de club waar het gebeurd was, de leden van een toevallig aanwezige MC die er niets mee te maken hadden, iedereen kreeg excuses. Behalve ik. Fuck it!

Brothers!
Maar… vrienden. Waar waren al die guppen die me steeds als Bro begroetten?  Die hadden, als ze brothers waren geweest, samen met mij verhaal moeten gaan halen over zo’n laffe lul die een groepslid in de rug aanviel. Die vent had nooit rechtop staand het terrein mogen verlaten. Maar mijn “bro’s?” Pffff nergens te zien! Ik stond mooi alleen. De betekenis van het woord Bro is heel wat serieuzer dan ook op een motor rijden en een leren jassie dragen. Een paar uur later ben ik dus, samen met mijn Mossie, bebloed en mijn kop vol hechtingen, terug gegaan. Om mijn motor te halen die daar nog stond en rijdend op mijn motor van het terrein af te gaan. We waren tenslotte op die motor gekomen ook.

Ik heb in mijn leven kennis gemaakt met de “Bro roepers”. Mensen die je zomaar ineens Bro gaan noemen, te pas en te onpas. Ze rijden op een motor, dragen een leren jassie. Ze hebben soms zelfs een heuse tattoo op hun rug. En dan zijn ze ineens je “Bro”. Rot lekker op. Rijden op een motor, in het weekend je ringen-zonder-verhaal om je vingers doen en hetzelfde soort jassie dragen als ik of ook op een motor rijden maakt je geen brother!
Bro. Afkorting voor Brother. Vertaling: “broer”. Nu maakt het hebben van hetzelfde bloed je een broer maar vriendschap en respect maakt je een brother. Zo heb ik geleefd, zo heb ik het uitgedragen. En dan bedoel ik niet een keertje respect. Nee, respect dat je verdiend hebt door elkaar een lange tijd te kennen, er letterlijk te zijn voor je Brother. Desnoods de gevangenis in gaan voor hem, altijd zijn kant kiezen omdat je weet dat hij dat ook voor jou doet.
Ik reed een paar jaar met een groep van pakweg 170 motorrijders. In die dagen werd ik op een internet pagina als lid van die groep door een gek volkomen onderuit gehaald. Juist om wat ik deed voor die groep. Als reactie werd door de groep mijn bijnaam “Zwerver” veranderd. Een Amerikaan had me ooit Hobo genoemd omdat hij te respectloos was om te begrijpen dat mijn bijnaam al een leven bij me was en hij het verdomde om mijn Nederlandse naam te respecteren. Dus werd mijn naam “aangepast” in HOBO. Want Zwerver kon door dat geschrijf van die idioot schadelijk zijn voor de naam van de groep. Maar…..

Godverdegodever! Schadelijk voor de groep?
De groep had schadelijk voor de schrijver horen te zijn! Waar waren mijn 170 Bro roepende “Brothers”? Hadden die niet collectief horen op te komen voor mij? Waar was de “vriendschap”? Waarom ging niet ieder lid op zoek naar de dader? Bro? Waarom spraken leden van de groep mij aan op de inhoud van de pagina en zocht niemand de schrijver. Het antwoord kwam, hoe wrang ook, van de schrijver. Die noemde ze leernichten, motorrijdende mietjes, watjes, slapjanussen. Zelfs hij had wel enige reactie verwacht. maar niets. Stilte en geroddel. Ik ben uiteindelijk weggegaan bij die groep bro roepers. De vuist die ik maakte voor ze werd een hand die me een klap in mijn gezicht gaf. “t was fijn, bedankt, tot ziens”

Buitenlui!
Waarmee ik maar wil zeggen dat ik weinig echte BRO’s heb.  En dat mijn naam Rob is. Of Zwerver, zo je wilt. Ik heb maar een paar mensen die ik Bro noem. Waaronder mijn vrouw. (Ik noem haar gewoon bij haar naam, staat wat raar om een vrouw bro te noemen) Ze staat onvoorwaardelijk klaar voor me. Gewapend of ongewapend. (gewapend is ze dodelijker dan een cobra) Al 19 jaar. De andere bro’s (Mike, Mish, Roomie…) delen mijn gedachten en leven hèt leven en zijn er al een aardige tijd. Inmiddels rijd ik alweer een aantal jaren bij een Motorclub. Met veel plezier geniet ik van de dagen waarop we samen rijden, lachen lol maken en het leven leven, samen met de mensen die dat ook doen.

Vrienden heb ik best veel. Leuke mensen waar we veel plezier mee hebben. Ze zijn vriendelijk, komen bij me thuis, eten en zuipen als er geld is en we hebben er vaak verschrikkelijk veel lol mee. Ze komen en gaan. Van sommigen hoop ik dat ze lang blijven omdat ze gewoon oké zijn. Er zijn er een paar die titels en macht belangrijker vinden dan vriendschap. Daar heb ik geen probleem mee. Ik herken ze en zal ze niet verder toelaten in mijn omgeving. Ik zie ze komen en gaan.
En het leven? Dat blijft me om de oren timmeren met van alles. Mooi! Prachtig. Van problemen leer je hoe je ze moet oplossen. Een probleemloos leven lijkt me fucking saai. Ik zal mijn leven nooit veranderen of aanpassen voor de Bro roepers, de haantjes, de patch jagers en de buitenlui. Ik ken geen overgave. Leven leerde me door te gaan tot aan de laatste seconde. Gaat het niet? Andere weg nemen. Er is altijd een weg voor een biker.
Write me! Je reactie word gewaardeerd!

Name(vereist)

Email(vereist)

Website

Comment(vereist)

Verzenden

Δ

 

VANDAAG GELACHEN

Een leven liep ik met ogen in mijn rug,
zenuwen vlak onder mijn huid.
Steeds een vuist vol antwoorden,
littekens op mijn arm.
We gingen waar het ijs dun was
en randen scherp.

Terwijl rook zwaar uit onze tenten viel
verdampte leven van de straat.
Als mystiek wazige achtergrond
voor mijn verhaal dat legende werd.

Soms zijn woorden gelijk
aan het snijvlak van een mes.
Wanneer een donker hart zweeft,
net om de hoek van leven.

Ik heb geen antwoorden voor je,
geen garantie voor vrijheid.
Zou niet weten waar je heen wilt
Waarschijnlijk naar een andere plaats dan ik

Er zijn duizend wegen om ergens te komen
je kunt dus in een ogenblik verdwalen.
Het was genoeg dat ik lachte vandaag,
en je van zo dichtbij in je ogen keek.

© Zwerver

 

WORST, 1%, LITTEKENS. DILLIGAF!

“Jij bent geen biker. Je bent een motorrijder in hart en nieren. Maar geen biker.” Dat zei laatst iemand tegen me. Hij kent me al een jaar of twee, drie. In die tijd zagen we elkaar hooguit een keer of 20. Is dat genoeg om te bepalen wie iemand is? Biker is een lifestyle. Die doe je op in je leven. Dat voor mij begon met mijn zwerftochten door Zuid-Engeland rond mijn 17e. Op mijn opgefokte DKW Chopper. Later weken, maanden onderweg. Slaapzakkie, slapen waar je neerviel, wat geld en de wil en kennis om geld te verdienen, dat was genoeg. Veel vrienden zaten in die tijd nog op school, ik op een motorzadel. Ik werd koerier, vervoerde van alles naar overal op de wereld. Reizen over de hele wereld, dat was wel wat voor mij. Als bagage had ik altijd hetzelfde rugzakkie. Waarin een spijkerbroek, twee t-shirts, ondergoed en sokken en mijn trouwe motorlaarzen. (Ik heb ze nog als souvenir aan de muur hangen). Heel wat douaniers hebben verbaasd mijn tas ingekeken en gevraagd waarom ik die bij me had. Het antwoord:”omdat ik een biker ben” werd me niet altijd in dank afgenomen. Meestal ging ik, eenmaal aangekomen op mijn bestemming, mijn pakkie afleveren, omkleden en daarna direct op zoek naar een bike. Soms moest ik die huren, soms kwam ik medebikers tegen die me gewoon opnamen en was er altijd wel een bike te scoren voor een tijdje. Leerde ongelofelijke mensen kennen in die jaren. Ik werd vader van twee stoere zonen en bleef reizen. Wel wat minder. De kinderen moesten ook opgevoed worden tenslotte. Maar mijn koerierswerk voerde me naar de meest vreemde uithoeken van de wereld en ik leerde dat ik altijd wel ergens een maaltijd en een bed kon krijgen. De weg kende ik in Europa alsof het mijn geboortestad was.

Ik herinner me een boerderij in Duitsland waar ik om 1 uur ’s-nachts rijdend op mijn motor aankwam. Geen slaapplaats te vinden. Om me heen alles donker. Alleen de lichten van die boerderij waren aan. Toen ik het erf opreed zag ik twee grote motoren geparkeerd staan onder een afdak. Moest een goed adres zijn dus. Ik klopte aan en een originele megagrote Duitse boerin deed open. In mijn beste Duits vroeg ik of ze een slaapplekkie hadden voor een reizende Hollander. “Eerst maar een schnapps om warm te worden”, antwoordde ze zonder omhaal. Ik naar binnen. Zitten daar aan tafel twee reuzen. Armen als kabeltouwen, stierekoppen, fles schnapps voor zich op tafel. Haar zonen. Die motoren buiten waren hun bikes. Zonder veel omhaal werd er een glas uit de gootsteen gepakt, omgespoeld en gevuld met schnapps. Biertje erbij en of ik nog wat wilde eten? Na 6 uur rijden had ik wel honger en er kwam worst, zelfgebakken brood en koude karbonade op tafel. Het werd laat die dag. Aardige mensen met een onuitputtelijke voorraad drank en vriendelijkheid. Om het kort te houden, ik kon slapen in een kamertje boven de hooizolder. Volgende ochtend stond er een bord gebakken eieren, dikke plakken gerookt spek, versgebakken brood en bier klaar. En voor onderweg nog een tas met brood, worst, ham en een half litertje schnapps. Gastvrijheid die je zomaar tegenkomt. Ik was vaak onderweg met mijn vriend Jack die ik al kende sinds ik een jaar of 16 was. Op de raarste plekken kwamen we elkaar tegen zonder afgesproken te hebben. Jack was lid van een grote MC en reisde net als ik, heel de wereld over. Ik als koerier en hij had zijn eigen zaken. We hebben vaak zij aan zij gestaan. In de loop der jaren kwamen we elkaar soms onverwacht in een uithoek van de wereld tegen. Een originele 1% ‘er. Paar jaar terug dook hij ineens op in Zoetermeer. Feest, zuipen, lol. Zat thuis bij mij zijn sporadische emails te beantwoorden op de laptop die ik toen had. Kreeg een ongeluk dat hij niet overleefde. Hij is in Amerika begraven. Zijn 1% ring heb ik gekregen. 17 jaar was ik toen ik opstapte. 45 jaar later tel ik mijn herinneringen. 15 littekens als waarschuwing dat het niet altijd zo gladjes verloopt als je wilt. Ruim 45 maal aan een biker graf gestaan. 6 kiezen verloren. (niet omdat ik mijn tanden niet verzorgde). 3 vrienden voor het leven gewonnen. Ontelbare herinneringen erbij. Sommige herinneringen zijn Bikerpoëtry geworden. Gedichten over mijn motorervaringen. En sommige herinneringen zijn gewoontes geworden. Je denken word in de loop der jaren een levensstijl. Je plaats in een restaurant altijd met zicht op de deur, je vervoer meestal zo geparkeerd dat je vooruit weg kunt rijden. Gebroken harten. Soms het mijne, soms van roadbabes. Geleerd te luisteren. Rijden doe je 5 auto’s vooruit, automatisch kijk je in je spiegels en links en rechts over je schouders op de weg. Zeg wat je doet. Doen wat je zegt. Geen valse beloftes maken. Vrijheid leren kennen. En geleerd in vrijheid te leven. Soms overleven. Over vrijheid praten is één ding, het in je hart te hebben is een levensstijl. Ik ben geen part-time biker. De persoon die ik ben is gevormd door een leven van avontuur, tienduizenden kilometers asfalt, liters motorolie, hectoliters benzine, veel motoren, ongelofelijke zonsopgangen en zonsondergangen en ontelbaar veel mensen. Nooit opgeven. Altijd doorgaan. Heb besloten de rest van mijn leven binnen de broederschap van een MC door te brengen. Ik leef zoals ik denk dat het goed is. “Jij bent geen biker”. Daar begon dit verhaal mee. DILLIGAF