Puinhoop

Zonder mijn gepraat
had jij geen kroon gekregen.
Vagevuur was een sprookje geweest,
doornen hadden alleen gestoken
als je bramen had geplukt.

Zonder mij
had jij nooit bestaan.
Was er geen pijn geweest.
Waren vuren alleen om te koken,
lagen geliefden samen op èèn kussen.

Je naam was nooit misbruikt,
niemand had hem gekend.
Mensen hadden nog geleefd
in vrede…

Was ik stil geweest
had jij nooit je kruis gedragen.
Je vader
had niets te vergeven gehad.

Jezus…
Wat een puinhoop
was dat geworden.

 

 

Jihad

 

Desiderata. Mijn vertaling.

Mijn vertaling….

 

Zwervers antwoord

 

Hart

Honderd keer wilde ik mezelf betoveren.
Een onzichtbare geest worden
verborgen in jouw hart.
Om jouw minachting te begrijpen
die zo wreed voor me is.

Ik werd meester van jouw emotie.
Zou de hartslag van je gevoel ontdekken
dat loos zoekend door je aderen stroomt.
Dan zou ik jou kennen.

Ondanks jouzelf, tegen je wil
Zou ik deel zijn van je verlangens, je besluiten
En de koelheid in je verjagen.

Zo perfect, kan liefde je verbranden
Dan, als ik het zag exploderen,
zou ik weer naar buiten komen en man zijn.

© Zwerver

 

© zwerver 2013

 

Gevangen rebel.

Moonrider

Je kunt rennen, rijden.
Jezelf verstoppen achter
tattoos, whiskey, wijven.
Je kunt ver gaan,
toch kortaf blijven.
Jezelf verzuipen
voor een kort moment.

Je kunt denken verbergen
achter een zorgzaam uiterlijk.
Wegduiken in de anonimiteit
van burgerlijkheid
binnen een rijtjeshuis

In je ziel sluimert wie je wilde zijn
Rebel, vader, bouwer, vriend.
Niemand die het begreep

Als jij voorop liep,
trots de klappen kreeg,
bloedend omkeek.
Waren vrienden verdwenen
na gezworen broederschap.
Diep in het donkere woud,
waar lafaards schuilen
voor echte mensen.

Gierende stormwind,
brandende horizon
of een dronken zwerver
kennen van verloren jeugd.
Weten van het eiland
waar verwaaide gedachten
elkaar weer vinden.

Leef om te rijden!
Rijdt om te leven!

© Zwerver 2012

Jij je ooit zo gevoeld?
Laat je gedachten achter!

 

Vergeten kilometers

Als ik zeg dat ik haar mis,
gooit ze kaarten voor mijn voeten.
Zegt me vergeten kilometers
bijeen te vegen.
De monotone tikken
van mijn horloge te tellen
die ik vaak eenzaam,
in de duisternis hoorde.
Te bedenken hoe dat voelt.

Ze vecht met woorden,
vertelt dat zij niets heeft.
En ik bergen heb
om me te steunen.
Dat ik droom over luchten,
uitgeademd door onze voorvaderen.
Die niet wisten dat uitlaten
meer zou worden
dan een wandeling in het bos
met je hond.

Zwijgend, wetend, stap ik op.
Haar woorden verdampen
door zon in lonkende verte.
Daar roepen wolken
maakt storm mijn bed
onder bladerdaken
langs uitgestrekte wegen.

Ik ga haar missen…

© Hobo