Zo’n klotejunk!

Verdwaald kind,
in een wereld zo kil.
De man zei :” ‘t wordt warm”
dat was haar wil,
dus ze gaf hem haar arm

Spuit gaf haar rust.
Junkie, een hoer.
Miljoen maal gekust,
nog bleef ze stoer.

Van shot naar shot.
Loog, naaide en stal
Ze leefde zich rot
kwam aan lager wal.
Twee weken wakker
op heroine en speed.
Toen ze hem neerschoot
voelde ze niet.

Alleen in haar cel
geen gif in haar bloed.
Werd moordenaar kind
zoals God dat doet.
Leven had nu geen zin.
Twintig jaar in een cel,
daar zat niets meer in.
Dood wilde ze, snel

Die kwam als de wind,
riep zacht haar naam.
Omhelsde het kind,
vloog met haar uit het raam.

 

Zware adem in de nacht

Zware adem in de nacht,
straks word ze weer verkracht.
Ze wil niet pappa’s kleine meid zijn,
hij geniet geil van haar pijn.
Ze wil huilen, gillen, doodgaan,
Hij wil gewoon zijn gang gaan

Plekken op zijn hoofd verdwijnen vanzelf,
ze houd hem thuis tot ze vervagen.
Schreeuwt dat hij beter dood kon zijn,
ontwijkt behendig alle vragen.
Hij hoort het aan, laat zich slaan.
Hij weet, een kind mag toch niet klagen…

Ze huilt altijd, kan nooit meer stoppen.
Kent alleen pijn, naalden, schoppen.
Trilt zo hard dat haar bedje schommelt.
Leeft nog net, ineengefrommeld.
Zal nooit meer lopen, nooit meer praten.
Moet tot haar dood het gif toelaten.

Sterke Bikers, staal, chroom en leer.
Stoppen onrecht, keer op keer.
Stappen af voor ieder kind
dat lijdend leven ondervind.
Laten zien wat vrienden zijn
Verzachten zo de helse pijn
Niet een keer maar jarenlang.
Voor echte vriendschap is zelfs satan bang.

 

© Hobo 2012

 

Voor mijn (stief)dochter.

Twaalf messen in een bakje.
Vlijmscherp
op je kinderburo.
Trots, je zou hem doden,
als je groot was.

Soldaat moest je worden.
Voor een geweer,
om te doden.
Jullie weer veilig.
Wat was je bang…

Zestien jaar,
geweld, misbruik.
Je kop in de war.
Altijd bezig
om groot te zijn.

Rust nu kind.
Een vagebond stopte.
Ordende, heelde
wat gescheurd was.
Wat was je bang…

© Robert T. Meijer 2010