Voor Alexander

Voor Alexander

Ik leef om je niet te vergeten,
heb tattoos om je bestaan.
Je leven kijkt nu naar me
vanaf een foto.
De rode vogel zingt zijn lied
nee, ik vergeet je niet.

Het is zwaar, nu je weg bent.
Je kind vergeet de naam
die ik voor je bedacht
toen jij mijn kind was.
Mijn weg voert me
ooit weer naar jou.
Achter de horizon
waar ik al een leven reis.

Tranen zijn verstikkend
pijn in mij helpt niet.
Wind is alleen lucht
die onze voorvaderen uitademden.
“Geef het een plekje!”
Maar daaraan ging jij juist dood.
Ik zoek mijn gevoel.
Hoor de vogel steeds zingen
als ik je mis.

©RTM 2020

 

Daar ga je…

 

Ik hou je vast en laat je los

Ben je bang voor het eind?
Ben je bang dat er niets zal zijn?
Dat het donker en leeg zal zijn
en niemand op je wacht?

Voel je nu al de pijn
denk je aan eenzaamheid
Wil je niet naar voorbij
en wat daarna zal zijn

Kon ik met je meegaan
op je reis naar dat andere land
Maar ik kan daar nog niet heen
Het laatste stuk ga je alleen

Wees niet bang voor die stap
Dat alles straks weg zal zijn
Ik weet dat er licht is, geen pijn
Dat liefde op je wacht

Ik hou je vast
Hou je stevig vast
Mijn liefde om je heen
en laat je dan los
voor dat laatste stuk alleen
-/-
Voor mijn jongste zoon Alexander, die kanker niet gaat overleven.
32 jaar.
Ik ben alleen nog maar stuk
17-2-2020

 

 

Marianne. (Mijn zussie)

Marianne…

Dan denk ik aan je
op de vreemdste momenten
Je bent net een liedje
dat blijft rondspoken in mijn hoofd.
Gedachten aan jou doen me leven

Als het moeilijk is
vraag ik mezelf verbaasd
hoe jij het opgelost zou hebben.
Naar welke woorden
jij geluisterd had.

Nooit is iemand
onvergetelijker geweest dan jij.
Zo zul je blijven.
Juist omdat kanker je wegnam
Zit je dieper in mijn ziel,
dan allen.

 

Knobbeltje

De laatste tijd hoor ik overal om me heen dat mensen die me dierbaar zijn kanker krijgen. Sommigen gingen er heel snel aan dood. De meeste overleefden. Na een meestal loodzware chemokuur, operatie, bestraling en meer van die zooi. Ik leef enorm mee met ze. Die kloteziekte sloopt mensen. Ik verloor mijn schoonvader, mijn zus, een tante en drie roadmakkers in de laatste twee jaar. Ik zag ook dat veel mensen de strijd aangingen en wonnen. Met onderstaand gedicht probeer ik mensen een hart onder de riem te steken die kanker hebben of het van dichtbij meemaken. Mijn gedachten, mijn woorden. Troost, steeds meer mensen winnen! Als Hagenees is het woord kankâh in mijn taal ingebakken. Ik probeer het gebruik ervan te vermijden. Lukt aardig, soms gaat het gewoontegetrouw, mis. Ik doe mijn best. Voor hun…

Knobbeltje, irritant…
Dokter, vervelend, zekerheid?
Specialist, biopsie..
Tumor…!

Verbazing, waarom!
Gesprekken, artsen.
Second opinion.
Tranen, familie, onzekerheid.
Oncologie?
Pijn, infuus, bestraling!
Opereren!

Chemo, bloedwaarden, cellen tellen.
Radio activiteit, pillen.
Monoklonale antilichamen?
Voorzorg, tranen!
Curatieve of Palliatieve behandeling?
Neo adjuvante behandeling?
Ziek, misselijk, kaal!
Non invasieve thermoablatie?
Kotsen, pijn!
Teletherapie of Brachytherapie?
Hyperthermie?
Moe, vermoeider, doodmoe!

Doorgaan!
Kinderen, leven!
Thuis, liefde, steun.
Vechten!
Ziek? Beter worden!
Laat kanker zelf kanker krijgen!

© Zwerver