Daar lig je. En slaapt.
Meestal rust je
in Morpheus armen.
Ik vraag me af of je ons nog kent.
Aan ons denkt?
Of is je geest
alleen druk
om het systeem af te sluiten?
Stukje bij beetje,
elke seconde
die nog over is.
Zijn we er nog?
Of heeft oma je al
verwelkomd?
© RTM
2020
Nou moet je niet denken
dat ik zomaar even schrijf
wat ik zeggen wil.
Deed ik dat,
zouden er hele andere woorden staan.
Waarheid
komt niet zo gemakkelijk
over mijn lippen
als het om jou gaat.
Je staat me mooi.
Maar dat is alleen
het lijstje om mij heen.
Je gezuip ziet geen mens,
je gekreun hoort alleen je baas nog.
Eigenlijk ben je al uit mijn hart,
leef ik beter zonder jou.
Maar je moet nog even blijven.
Tot het eind van de maand.
Dan gooi ik je echt opnieuw
in gedachten de deur uit.
Honderd keer wilde ik mezelf betoveren.
Een onzichtbare geest worden
verborgen in jouw hart.
Om jouw minachting te begrijpen
die zo wreed voor me is.
Ik werd meester van jouw emotie.
Zou de hartslag van je gevoel ontdekken
dat loos zoekend door je aderen stroomt.
Dan zou ik jou kennen.
Ondanks jouzelf, tegen je wil
Zou ik deel zijn van je verlangens, je besluiten
En de koelheid in je verjagen.
Zo perfect, kan liefde je verbranden
Dan, als ik het zag exploderen,
zou ik weer naar buiten komen en man zijn.
© Zwerver
© zwerver 2013
Ze nam broers en zusters van me af,
liet vaders, moeders en kinderen begraven.
Martelde mij dagenlang,
met alles wat ik verloor
Liet het voor eeuwig verdwijnen,
gaf me leugens en liefde.
Pijn en verdriet.
Leegde mijn hoofd,
als het nodig was.
Verlichtte mijn geest
in donkere dagen.
Liet me vinden wat ik zocht,
zoeken wat ik vond.
Als een zwarte lijn
loopt ze door mijn leven.
Steeds aanwezig, keihard.
Vol beloftes, vrijheid, avontuur,
nieuwe horizonnen, sterrenloze nachten.
Ik bekijk haar met respect,
onderzoek haar ontelbare zijwegen.
Streel eindeloos
haar ruwe zwarte huid.
© zwerver
Een Zwerver dicht en schrijft... 