Tagarchief: gedichten
Gebruikt applaus
Hij pronkt met gestolen talent,
schrijft, wat anderen hadden gemaakt.
Triomfeert met woorden die
vloeiend stroomden door goedkope decors.
Waar dof stoffig applaus gage was
van blinde lezers, zijn publiek.
Want in het land van schemer
waar niemand lezen kan,
is eenoog zijn eigen koning,
geleende triomf zijn loon.
Inspiratie uit gebruikte bronnen
vond hij heel gewoon.
De woorden van de keizer
waren alleen voor hen te zien
die hem copieus aanbaden.
Alsof stelen cultuur was.
Poëzie op één rood been
dat niemand had om op te staan.
©RTM 2020
Nooit meer gebroken
De treurwilg huilt vandaag.
Omdat wind vanuit verten je naam waait.
Je verlaat je lichaam en wacht
tot hij je naar de einder brengt.
Terug naar waar je nooit
weer gebroken kunt worden.
Kwetsbaren verdragen leven niet
vanuit een gescheurde plek.
Dan zeggen statistieken van leven.
Dat soms vogels moeten vliegen
voordat ze hun dag gehad hebben.
Dus laat wind je dragen naar huis,
waar het pijnloos is.
Door het lijden dat je kent
hoop ik dat je de weg vind
om nooit meer te breken.
Zweef weg van scherven,
wat je laat leeft tot het eind.
Jij was het verschil,
de herinnering die je liet is mooi.
Eens vlieg ik ook, om je weer te zien.
Je te zeggen dat ik blij was
dat jij een deel van de weg
naast me reed.
Dat jij het mooi maakte.
En dat ik hoop
dat je nooit meer gebroken wordt.
© RTM23-10-20
Lange grijze weg
Op de lange grijze weg naar overal.
klinkt het eentonig lied
dat mijn motor altijd zingt.
Ik denk even aan dat lekker lijf
dat ik gisteren tegen kwam.
Dan dwalen gedachten, zoals altijd.
Steeds rijdend, met verder niets,
wil ik vaker dat het rijden stopt
omdat mijn bestemming is bereikt.
Soms stop ik bij een restaurant
ben ik gaar van de weg.
Ik doe onverschillig
als ik het stof van me af schud.
Maar ik wil er tegen in.
Meestal hoor ik ze niet
maar af en toe weer wel.
Hetzelfde gezeik overal
“is dat een zwerver of een crimineel?”
Ik ben meestal alleen,
wil geen vecht partij.
Een leven lang zoek ik het,
langs de grijze weg.
Daar waar het einde weer begint
en het begin het einde is.
Want daar onder het zonlicht
ben ik ver van alles weg.
Met mijn kop leeg
rijdt ik op levenskracht.
terwijl mijn hart slaat
op het ritme van de machine.
‘s-Avonds, als ik wakker lig in een bed.
Echoot de muziek nog na
bij een laatste sigaret.
Want morgen ga ik weer.
Ben mijn leven al op zoek
Naar waar het einde weer begint
en het begin het einde is.
© RTM
10-9-2020
Gelig vocht
voor Muriel
Gelig vocht
Toen het duivels stekend giftig zaad
dat jij zaaide met woorden,
wortel schoot in mijn leven,
werd het gevoed door
gelig druipend vocht
dat uit je mondhoeken droop
als je sprak over jezelf.
In de valse vale schemer
van een duivelse ego
stond jij centraal.
In leven was alleen plaats voor jou
Dus moest ik jou worden.
En werd ik jou.
Tot Varuna het onrecht zag.
Mij het echte licht schonk
van een krijger, een overwinnaar.
Nu leef ik in licht en kleur,
zijn jouw stekelige zaden
slechts een herinnering ,
die niet meer kiemt, woekert en steekt.
De krijger overwon
de duistere herinnering aan jou.
Dus leef verder
in de as van de schemerige wereld
die je van jezelf hebt gemaakt.
Terwijl ik geniet van liefde
en mijn onoverwinnelijke krijger.
©RTM
2020
Voor Alexander
Voor Alexander
Ik leef om je niet te vergeten,
heb tattoos om je bestaan.
Je leven kijkt nu naar me
vanaf een foto.
De rode vogel zingt zijn lied
nee, ik vergeet je niet.
Het is zwaar, nu je weg bent.
Je kind vergeet de naam
die ik voor je bedacht
toen jij mijn kind was.
Mijn weg voert me
ooit weer naar jou.
Achter de horizon
waar ik al een leven reis.
Tranen zijn verstikkend
pijn in mij helpt niet.
Wind is alleen lucht
die onze voorvaderen uitademden.
“Geef het een plekje!”
Maar daaraan ging jij juist dood.
Ik zoek mijn gevoel.
Hoor de vogel steeds zingen
als ik je mis.
©RTM 2020
Zwerver in jouw ziel
Zwerver in jouw ziel
Dan dwaalt mijn ik.
Als het paardebloempluisje
dat zich achteloos
aan lucht vasthaakt.
Maar dat je met een zucht
weer wegblaast.
Dwarrelend naar mijn aard,
die er een bloem van maakt.
Ongestuurd zwerft mijn geest
langs stuivend stof
in zonnestralen.
Drenkt mijn hart
in dichtend woord,
van strofen en verhalen.
Tot mijn pen lief en smart
uit mijn ik komt halen.
Diep dringt mijn geest
in jouw ziel door.
Vind woorden en gebaren.
Maakt jouw mens
met woorden dicht.
Laat letters jou bewaren.
Je leven lang, als jij dat wilt
zal ik je geest bedaren.
Ik zal niet steeds de schouder,
maar eens de traan ook zijn.
Moet van ’t zwerven rusten
in stilte met wat rode wijn.
Leg mijn zwerversgeest dan neer.
Zo vind het pluizig zaadje
zijn laatste rustplaats in de grond
waarop hij ’t leven kuste.
© RTM 2007
