Gelig vocht

 

voor Muriel

Gelig vocht

Toen het duivels stekend giftig zaad
dat jij zaaide met woorden,
wortel schoot in mijn leven,
werd het gevoed door
gelig druipend vocht
dat uit je mondhoeken droop
als je sprak over jezelf.

In de valse vale  schemer
van een duivelse ego
stond jij centraal.
In leven was alleen plaats voor jou
Dus moest ik jou worden.
En werd ik jou.

Tot Varuna het onrecht zag.
Mij het echte licht schonk
van een krijger, een overwinnaar.
Nu leef ik in licht en kleur,
zijn jouw stekelige zaden
slechts een herinnering ,
die niet meer kiemt, woekert en steekt.

De krijger overwon
de duistere herinnering aan jou.
Dus leef verder
in de as van de schemerige wereld
die je van jezelf hebt gemaakt.
Terwijl ik geniet van liefde
en mijn onoverwinnelijke  krijger.

 

©RTM
2020

 

Voor Alexander

Voor Alexander

Ik leef om je niet te vergeten,
heb tattoos om je bestaan.
Je leven kijkt nu naar me
vanaf een foto.
De rode vogel zingt zijn lied
nee, ik vergeet je niet.

Het is zwaar, nu je weg bent.
Je kind vergeet de naam
die ik voor je bedacht
toen jij mijn kind was.
Mijn weg voert me
ooit weer naar jou.
Achter de horizon
waar ik al een leven reis.

Tranen zijn verstikkend
pijn in mij helpt niet.
Wind is alleen lucht
die onze voorvaderen uitademden.
“Geef het een plekje!”
Maar daaraan ging jij juist dood.
Ik zoek mijn gevoel.
Hoor de vogel steeds zingen
als ik je mis.

©RTM 2020

 

Daar ga je…

 

Ben je al thuis?

Daar lig je. En slaapt.
Meestal rust je
in Morpheus armen.

Ik vraag me af of je ons nog kent.
Aan ons denkt?
Of is je geest
alleen druk
om het systeem af te sluiten?
Stukje bij beetje,
elke seconde
die nog over is.

Zijn we er nog?
Of heeft oma je al
verwelkomd?

© RTM
2020

 

Zwerver in jouw ziel

Zwerver in jouw ziel

 

Dan dwaalt mijn ik.
Als het paardebloempluisje
dat zich achteloos
aan lucht vasthaakt.
Maar dat je met een zucht
weer wegblaast.
Dwarrelend naar mijn aard,
die er een bloem van maakt.

Ongestuurd zwerft mijn geest
langs stuivend stof
in zonnestralen.
Drenkt mijn hart
in dichtend woord,
van strofen en verhalen.
Tot mijn pen lief en smart
uit mijn ik komt halen.

Diep dringt mijn geest
in jouw ziel door.
Vind woorden en gebaren.
Maakt jouw mens
met woorden dicht.
Laat letters jou bewaren.
Je leven lang, als jij dat wilt
zal ik je geest bedaren.

Ik zal niet steeds de schouder,
maar eens de traan ook zijn.
Moet van ’t zwerven rusten
in stilte met wat rode wijn.
Leg mijn zwerversgeest dan neer.
Zo vind het pluizig zaadje
zijn laatste rustplaats in de grond
waarop hij ’t leven kuste.

© RTM 2007

 

Weg Dominee.

 

Puinhoop

Zonder mijn gepraat
had jij geen kroon gekregen.
Vagevuur was een sprookje geweest,
doornen hadden alleen gestoken
als je bramen had geplukt.

Zonder mij
had jij nooit bestaan.
Was er geen pijn geweest.
Waren vuren alleen om te koken,
lagen geliefden samen op èèn kussen.

Je naam was nooit misbruikt,
niemand had hem gekend.
Mensen hadden nog geleefd
in vrede…

Was ik stil geweest
had jij nooit je kruis gedragen.
Je vader
had niets te vergeven gehad.

Jezus…
Wat een puinhoop
was dat geworden.

 

 

De hoogste boom

Omdat ik in het woud
de hoogste boom was,
werd ik opperboom.

De hoogste boom
kan immers het meeste zien,
draagt de meeste vruchten.
Biedt bescherming en veiligheid
aan wie het nodig heeft.

Een heuvel van afval,
gelaten door mensen.
Zonder enig respect
voor natuur en bomen,
tart mij op windstille dagen
met stank van valse beschaving.

Maar ik vang wind en wolken
zoals andere bomen.
Mijn bladeren zuiveren lucht
mijn vruchten kiemen talrijk.

De heuvel word voedsel.
Voor gras en stekelig onkruid,
waar ongedierte zich veilig waant.

Mijn nageslacht is sterk.
Zal nooit toegeven
aan afval of wat anderen laten

Tot het eind vang ik
de meeste wind.

©RTM
2017

 

De Pisang

De Pisang

Ze stond steeds naar me te lonken
Nu ligt ze daar, stomdronken
Zacht kreunen klinkt in ‘t  rond
Geur van Pisang uit haar mond

Ze was mooi, vrouwelijk, zacht
Was verleidelijk grootgebracht
Haar borsten rond en stevig
De geur van Pisang was hevig

Ik genoot van ‘t vrouwelijk schoon
Ze bewoog gracieus, een geil vertoon
Haar lichaam vol verlangen
De geur van Pisang bleef maar hangen

Naakt kwam ze voor me staan,
bood zichzelf gewillig aan.
Zachte armen om mijn nek
Teveel Pisang maakte haar gek

Stevig hield ze mij vast
Handen voelden op de tast
Haar vingers gleden in mijn broek
Pisang, als een wulps verzoek

Zacht duwde ik haar weg
Bezopen slapend, wat een pech
Haar handen gleden naar beneden
Mijn Pisang allerminst tevreden

Ik vraag me nog voortdurend af
Waarom ze toen haar lichaam gaf
En hoe het anders was gelopen
als ik ook Pisang had gezopen.

 

 

 

Dag Mama

Mama

Dus zat ik daar, mama.
Je ademde rustig
onregelmatig zacht.
Zoals verwacht.
Zuster morfine
zorgde voor diepe slaap
zodat broeder pijn
je niet wakker kon houden.

Het was tijd mama.
Je gerimpeld gezicht vertelde meer
dan je stem kon zeggen.
Naast je hield ik je zwakke koele hand vast
luisterde naar je adem
die steeds van verder kwam.
Alsof je leven al gevlucht was
naar waar alle leven
begint en eindigt.

Het werd stil mama
geen zuchtje te horen.
Alleen…
een korte rilling.
Signaal dat je laatste reis
begonnen was.
Je hart warm
nog lang na je heengaan.
Kinderen zullen weten
van je reis.

Dag Mama
tot later…

22-7-2016