KWELGEEST

 

Gebruikt applaus

Voor HSD.

Hij pronkt met gestolen talent,
schrijft, wat anderen hadden gemaakt.
Triomfeert met woorden die
vloeiend stroomden door goedkope decors.
Waar dof stoffig applaus gage was
van blinde lezers, zijn publiek.

Want in het land van schemer
waar niemand lezen kan,
is eenoog zijn eigen koning,
geleende triomf zijn loon.
Inspiratie uit gebruikte bronnen
vond hij heel gewoon.

De woorden van de keizer
waren alleen voor hen te zien
die hem copieus aanbaden.
Alsof stelen cultuur was.
Poëzie op één rood been
dat niemand had om op te staan.

©RTM 2020

 

Nooit meer gebroken

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De treurwilg huilt vandaag.
Omdat wind vanuit verten je naam waait.
Je verlaat je lichaam en wacht
tot hij je naar de einder brengt.
Terug naar waar je nooit
weer gebroken kunt worden.
Kwetsbaren verdragen leven niet
vanuit een gescheurde plek.

Dan zeggen statistieken van leven.
Dat soms vogels moeten vliegen
voordat ze hun dag gehad hebben.
Dus laat wind je dragen naar huis,
waar het pijnloos is.
Door het lijden dat je kent
hoop ik dat je de weg vind
om nooit meer te breken.
Zweef weg van scherven,
wat je laat leeft tot het eind.
Jij was het verschil,
de herinnering die je liet is mooi.

Eens vlieg ik ook, om je weer te zien.
Je te zeggen dat ik blij was
dat jij een deel van de weg
naast me reed.
Dat jij het mooi maakte.
En dat ik hoop
dat je nooit meer gebroken wordt.

© RTM
23-10-20

 

Lange grijze weg

Op de lange grijze weg naar overal.
klinkt het eentonig lied
dat mijn motor altijd zingt.
Ik denk even aan dat lekker lijf
dat ik gisteren tegen kwam.
Dan dwalen gedachten, zoals altijd.
Steeds rijdend, met verder niets,
wil ik vaker dat het rijden stopt
omdat mijn bestemming is bereikt.

Soms stop ik bij een restaurant
ben ik gaar van de weg.
Ik doe onverschillig
als ik het stof van me af schud.
Maar ik wil er tegen in.
Meestal hoor ik ze niet
maar af en toe weer wel.
Hetzelfde gezeik overal
“is dat een zwerver of een crimineel?”
Ik ben meestal alleen,
wil geen vecht partij.

Een leven lang zoek ik het,
langs de grijze weg.
Daar waar het einde weer begint
en het begin het einde is.

Want daar onder het zonlicht
ben ik ver van alles weg.
Met mijn kop leeg
rijdt ik op levenskracht.
terwijl mijn hart slaat
op het ritme van de machine.

‘s-Avonds, als ik wakker lig in een bed.
Echoot de muziek nog na
bij een laatste sigaret.

Want morgen ga ik weer.
Ben mijn leven al op zoek
Naar waar het einde weer begint
en het begin het einde is.

© RTM
10-9-2020

 

Gelig vocht

 

voor Muriel

Gelig vocht

Toen het duivels stekend giftig zaad
dat jij zaaide met woorden,
wortel schoot in mijn leven,
werd het gevoed door
gelig druipend vocht
dat uit je mondhoeken droop
als je sprak over jezelf.

In de valse vale  schemer
van een duivelse ego
stond jij centraal.
In leven was alleen plaats voor jou
Dus moest ik jou worden.
En werd ik jou.

Tot Varuna het onrecht zag.
Mij het echte licht schonk
van een krijger, een overwinnaar.
Nu leef ik in licht en kleur,
zijn jouw stekelige zaden
slechts een herinnering ,
die niet meer kiemt, woekert en steekt.

De krijger overwon
de duistere herinnering aan jou.
Dus leef verder
in de as van de schemerige wereld
die je van jezelf hebt gemaakt.
Terwijl ik geniet van liefde
en mijn onoverwinnelijke  krijger.

 

©RTM
2020

 

Voor Alexander

Voor Alexander

Ik leef om je niet te vergeten,
heb tattoos om je bestaan.
Je leven kijkt nu naar me
vanaf een foto.
De rode vogel zingt zijn lied
nee, ik vergeet je niet.

Het is zwaar, nu je weg bent.
Je kind vergeet de naam
die ik voor je bedacht
toen jij mijn kind was.
Mijn weg voert me
ooit weer naar jou.
Achter de horizon
waar ik al een leven reis.

Tranen zijn verstikkend
pijn in mij helpt niet.
Wind is alleen lucht
die onze voorvaderen uitademden.
“Geef het een plekje!”
Maar daaraan ging jij juist dood.
Ik zoek mijn gevoel.
Hoor de vogel steeds zingen
als ik je mis.

©RTM 2020

 

Ik hou je vast en laat je los

Ben je bang voor het eind?
Ben je bang dat er niets zal zijn?
Dat het donker en leeg zal zijn
en niemand op je wacht?

Voel je nu al de pijn
denk je aan eenzaamheid
Wil je niet naar voorbij
en wat daarna zal zijn

Kon ik met je meegaan
op je reis naar dat andere land
Maar ik kan daar nog niet heen
Het laatste stuk ga je alleen

Wees niet bang voor die stap
Dat alles straks weg zal zijn
Ik weet dat er licht is, geen pijn
Dat liefde op je wacht

Ik hou je vast
Hou je stevig vast
Mijn liefde om je heen
en laat je dan los
voor dat laatste stuk alleen
-/-
Voor mijn jongste zoon Alexander, die kanker niet gaat overleven.
32 jaar.
Ik ben alleen nog maar stuk
17-2-2020

 

 

Puinhoop

Zonder mijn gepraat
had jij geen kroon gekregen.
Vagevuur was een sprookje geweest,
doornen hadden alleen gestoken
als je bramen had geplukt.

Zonder mij
had jij nooit bestaan.
Was er geen pijn geweest.
Waren vuren alleen om te koken,
lagen geliefden samen op èèn kussen.

Je naam was nooit misbruikt,
niemand had hem gekend.
Mensen hadden nog geleefd
in vrede…

Was ik stil geweest
had jij nooit je kruis gedragen.
Je vader
had niets te vergeven gehad.

Jezus…
Wat een puinhoop
was dat geworden.

 

 

Dag Mama

Mama

Dus zat ik daar, mama.
Je ademde rustig
onregelmatig zacht.
Zoals verwacht.
Zuster morfine
zorgde voor diepe slaap
zodat broeder pijn
je niet wakker kon houden.

Het was tijd mama.
Je gerimpeld gezicht vertelde meer
dan je stem kon zeggen.
Naast je hield ik je zwakke koele hand vast
luisterde naar je adem
die steeds van verder kwam.
Alsof je leven al gevlucht was
naar waar alle leven
begint en eindigt.

Het werd stil mama
geen zuchtje te horen.
Alleen…
een korte rilling.
Signaal dat je laatste reis
begonnen was.
Je hart warm
nog lang na je heengaan.
Kinderen zullen weten
van je reis.

Dag Mama
tot later…

22-7-2016

 

De laatste Brood.

Vandaag, 11 juli 2016, 15 jaar terug nam Herman Brood zijn leven terug.