Gefrituurde Vrijheid

 

Een âhwe Hageneis

 

Eeuwig zwerver.

In  schemerdauw
duwen glanzende steden tegen bergen.
Leeft beschaving in glazen torens
gevat in liefdeloos beton.

Monotoon duwt schaduw
mij door het landschap.
De gedachte aan jouw naaktheid
begeleid me met koud staal,
chroom en zwart leer.
Op mijn eindeloze reis
naar nergens.

Waarheen?
In jouw armen was het warm
leek liefde eeuwig,
leven onverslaanbaar.
Maar de roep van leven in verten
is onweerstaanbaar.
Oude vuren smeulen in mijn ziel.
Stemmen van verloren vrienden
achtervolgen me op mijn weg.
Worden harder
met elke slok brandende liefde
die een kroeg,
eender waar me schenkt.

Aan de horizon zoek ik mijn rust,
vergeet ik jou
tot aan zonsopgang.