Zout verdriet

Zout verdriet

Wind treurt langs duinen
Helmgras buigt,
zand schuurt langs mijn lippen.
De stormende betoverende kracht
van witte kuiven zeewater
duikende meeuwen, jagende wolken

Door zilte adem
proef ik je naam in min mond.
Vind ik de gedachte aan je
en laat wind jouw naam waaien

Druppels zout water
tranen mijn ogen,
verbinden me met verdriet.
Om de gedachte
aan jouw kille glimlach
op je bleek gezicht
in die kist daarnet.

Ik sla mijn kraag op.
Bandana voor mijn mond.
Jas dicht, helm op.
Contact, geluid, koppeling.
Vooruit, naar beneden,
de rest is omhoog.
Net als jij.

©Robert T. Meijer

 

PUNKTIETEN

De rockbeat herinner ik me nog. 
Mijn zeiknatte 
naar bier stinkende slaapzak 
ligt opgerold achterop. 
De smaak van goedkope bourbon 
zit nog tussen mijn kiezen. 

Tussen de ochtendspits door 
sleurt mijn chopper me
slingerend richting horizon. 
Alles bonkt nog naar drank, 
zweet, seks en wiet. 

Die punkslet had een heel stripverhaal 
op haar tieten getatoeëerd. 
Moeilijk te volgen 
toen het op en neer wipte. 

Terwijl ik lucht en uitlaatgas adem, 
volg ik witte lijntjes 
naar het volgende feest. 

 

Lange grijze weg

Op de lange grijze weg naar overal.
klinkt het eentonig lied
dat mijn motor altijd zingt.
Ik denk even aan dat lekker lijf
dat ik gisteren tegen kwam.
Dan dwalen gedachten, zoals altijd.
Steeds rijdend, met verder niets,
wil ik vaker dat het rijden stopt
omdat mijn bestemming is bereikt.

Soms stop ik bij een restaurant
ben ik gaar van de weg.
Ik doe onverschillig
als ik het stof van me af schud.
Maar ik wil er tegen in.
Meestal hoor ik ze niet
maar af en toe weer wel.
Hetzelfde gezeik overal
“is dat een zwerver of een crimineel?”
Ik ben meestal alleen,
wil geen vecht partij.

Een leven lang zoek ik het,
langs de grijze weg.
Daar waar het einde weer begint
en het begin het einde is.

Want daar onder het zonlicht
ben ik ver van alles weg.
Met mijn kop leeg
rijdt ik op levenskracht.
terwijl mijn hart slaat
op het ritme van de machine.

‘s-Avonds, als ik wakker lig in een bed.
Echoot de muziek nog na
bij een laatste sigaret.

Want morgen ga ik weer.
Ben mijn leven al op zoek
Naar waar het einde weer begint
en het begin het einde is.

© RTM
10-9-2020

 

Gelig vocht

 

voor Muriel

Gelig vocht

Toen het duivels stekend giftig zaad
dat jij zaaide met woorden,
wortel schoot in mijn leven,
werd het gevoed door
gelig druipend vocht
dat uit je mondhoeken droop
als je sprak over jezelf.

In de valse vale  schemer
van een duivelse ego
stond jij centraal.
In leven was alleen plaats voor jou
Dus moest ik jou worden.
En werd ik jou.

Tot Varuna het onrecht zag.
Mij het echte licht schonk
van een krijger, een overwinnaar.
Nu leef ik in licht en kleur,
zijn jouw stekelige zaden
slechts een herinnering ,
die niet meer kiemt, woekert en steekt.

De krijger overwon
de duistere herinnering aan jou.
Dus leef verder
in de as van de schemerige wereld
die je van jezelf hebt gemaakt.
Terwijl ik geniet van liefde
en mijn onoverwinnelijke  krijger.

 

©RTM
2020

 

Altijd onderweg

 

EEUWIG VERDER

 

 

Kus mijn kont

Kus mijn kont

Elke dag zit ik erop
Behalve als ik effe stop
Omdat ook ik wel eens moet eten
Of een sletje ben vergeten

Als ik weer start kust het mijn kont
Ook al heeft het ding geen mond
Urenlang onder mijn naad
’t is een deel van mijn beste maat

Helemaal in zacht zwart leer.
Onder mijn kont, keer op keer
Echte luxe, niet van adel
Wat is een motor…
zonder zadel?

©RTM
2019

 

Daar ga je…

 

Weg Dominee.

 

Puinhoop

Zonder mijn gepraat
had jij geen kroon gekregen.
Vagevuur was een sprookje geweest,
doornen hadden alleen gestoken
als je bramen had geplukt.

Zonder mij
had jij nooit bestaan.
Was er geen pijn geweest.
Waren vuren alleen om te koken,
lagen geliefden samen op èèn kussen.

Je naam was nooit misbruikt,
niemand had hem gekend.
Mensen hadden nog geleefd
in vrede…

Was ik stil geweest
had jij nooit je kruis gedragen.
Je vader
had niets te vergeven gehad.

Jezus…
Wat een puinhoop
was dat geworden.