Leef je wens

Leef je wens

Je wilt vrij zijn.
Maar je carriëre laat je niet gaan,
leven heeft je onwrikbaar vast..
Op je glimmende weekendvriendin
droom je dat je naast ons rijdt…
Met brullende motor
volgen wij witte lijnen.
Verslinden kilometers,
stof en insecten.
Spoelen ze weg met jack en benzine
Op brandend rubber,
jagend in de wind
splijten we lachend
de snelweg
op de beat van 1500 cc
We reizen zonder kaart,
de horizon als kompas.
Liefhebbers van leven,
bezitters van vrijheid.
Overwinnaars van de dood.
Jij wordt verwacht,
maandag om 9 uur.
Verpakt in staal en steen
adem je kunstmatige lucht.
Zijn zelfs wolken
verborgen achter stoffig glas.
Wij rijden verder
Door dalen, straten
Langs glazen torens,
kunstmatig in leven gehouden
Door jouw carriëre

 

Zwerver in jouw ziel

Zwerver in jouw ziel

 

Dan dwaalt mijn ik.
Als het paardebloempluisje
dat zich achteloos
aan lucht vasthaakt.
Maar dat je met een zucht
weer wegblaast.
Dwarrelend naar mijn aard,
die er een bloem van maakt.

Ongestuurd zwerft mijn geest
langs stuivend stof
in zonnestralen.
Drenkt mijn hart
in dichtend woord,
van strofen en verhalen.
Tot mijn pen lief en smart
uit mijn ik komt halen.

Diep dringt mijn geest
in jouw ziel door.
Vind woorden en gebaren.
Maakt jouw mens
met woorden dicht.
Laat letters jou bewaren.
Je leven lang, als jij dat wilt
zal ik je geest bedaren.

Ik zal niet steeds de schouder,
maar eens de traan ook zijn.
Moet van ’t zwerven rusten
in stilte met wat rode wijn.
Leg mijn zwerversgeest dan neer.
Zo vind het pluizig zaadje
zijn laatste rustplaats in de grond
waarop hij ’t leven kuste.

© RTM 2007

 

Criminelen zijn kaal!

Gewoon opa en een lachende kleindochter

Zo las ik een stukkie op de facebook pagina van Henk ‘Doggy’ Femer, President van Bikers For Animals (BFA). Hij liep buiten, zijn hond stond in het gras te snuffelen. Er kwam een vrouw met een klein jochie op een fietsje hem tegemoet. De hond had beiden niet eens in de gaten maar toch hield de moeder het jochie vast. En vertelde dat het ventje die hond “eng” vond. En dat zij eigenlijk Doggy ook “eng” vond. Doggy loopt altijd in zijn biker kleding. En die combo, een man met een grote hond was genoeg voor die dame om hen dus eng te vinden. Vooroordeel? Het gaat nog verder. Want als je zoiets op Facebook zet, gaan mensen reageren. Niks mis mee. Ieder heeft een mening en we leven in een democratisch land waar je voor je mening mag uitkomen. Facebook is een prima medium daarvoor… toch?

Er reageerde een dame (Hetty) naar Doggy met de volgende reactie: ’Je hebt toch echt geen enge uitstraling hoor. Van een kleerkast met een kale kop heb ik geen fijn gevoel bij. Maar zo’n figuur ben jij niet. Nooit gemerkt. Zoals jij met de hondjes om gaat doet een enge man niet. Die laten ze vechten.’ Nu is de wereld niet geschapen om Hetty een ‘fijn gevoel’ te geven. Maar als ‘kleerkast met een kale kop’ voelde ik me aangesproken. En ik reageerde dan ook op haar opmerking met deze foto en met: ‘Hetty, deze kleerkast met kale kop wenst je een fijne dag. Zijn kleindochter krijgt een veilig en fijn gevoel bij opa, die ook nog lid van een motorclub is…’  Prompt volgde een antwoord van Hetty: ‘U mist die criminele uitstraling wat ik bedoel. Niet bedreigend. Sorry, ik bedoel echt die gasten die zich dreigend en asociaal opstellen. Die vechthonden trainen en liquidaties uitvoeren. Sorry, niet voor u’

Een pak van mijn hart. Ik mis volgens Hetty de ‘criminele uitstraling’.

Kaal, motor en pitbull! Crimineel dus!

Ik wou dat de politie dat ook zei elke keer als ze me aanhouden omdat ik mijn clubvessie draag. Ik heb speciaal voor Hetty een ‘criminele foto’ gemaakt van mezelf.

Zelfde man, geleende hond, boze blik. En Hetty vervolgt:’ De media geeft dit beeld van die clubs. Dat weet iedereen. Persoonlijk ken ik daar niemand van.’ Ze bevestigd dus nog even gauw dat ze niemand kent die bij een club zit. Veeg je straatje schoon voordat iemand denkt dat het vuil zou kunnen zijn. Ik heb een pokkehekel aan vooroordelen! Doggy eng? Omdat hij daar met zijn hond Kenzo loopt?

Van Hetty leer ik nog wel een paar dingen zo even snel. Ze woont in een klein wereldje, een seniorenwoning. Ze komt niet ver en haar mening wordt gevormd door…. De media! Ze vertelt:’ Ja, goeie dingen hoor je nooit. Ach ik geloof het best aan wat ik van jullie hoor nu. Ik ben nu wel een andere mening toegedaan,  dat er ook goede Surrenders zijn. Maar dat laten ze niet zien en horen. Alleen de narigheid. Ik ben hier niet schuldig aan . Helaas kweekt de media de angst. Voor meerdere dingen dus wordt je als oudere steeds voorzichtiger. Het is niet anders. In een senioren flat maak je dat ook niet mee om je heen.  Alleen wat er op tv komt.’ Deze dame ziet het in het nieuws. Daar komen de vooroordelen vandaan. Alleen negatief nieuws. Dan moeten ze het positieve nieuws ook vermelden. Dan verandert dat wel. Ik zal er nu anders over gaan denken. Bij deze nogmaals sorry.’

Het geheel is een duidelijk voorbeeld over hoe we als maatschappij gepiepeld worden. Hetty is weinig te verwijten.

Zo wordt je elke dag gehersenspoeld.

Maar ze is ineens een helder zichtbaar voorbeeld van wat de media uithalen met de gedachten van miljoenen mensen. Mensen die niet veel buiten komen, een kleine sociale cirkel hebben en een vast ritme hebben van wakker worden, eten, boodschappen doen, praatje met de buren en ’s-avonds eten, journaal kijken en naar bed. Elke dag hetzelfde vertrouwde ritme. En daar maakt de propaganda ge(mis)bruik van door in dit geval over bikers alleen negatieve zooi naar buiten te brengen. De biker is het mikpunt. De vrije jongen op een motor was vroeger de held van de straat. Nu is hij, dank zij de anti propaganda, iemand waar je voor moet uitkijken. Omdat hij kaal is en met zijn leren jas en –vest op een motor rijdt. Fuck de copy and paste journalistiek! Ga weer eens onderzoeken waar je over schrijft of praat. Vorm je eigen mening en kopieer niet, NOOIT die van een ander. 

Be Safe!
Robert ‘Zwerver’ Meijer

 

Ochtend in het achterland

Ochtend, zoals ik het vaak beleef.

 

Snack-a-Jack Bikers

Eerder geblogd maar weer van toepassing.

Wat?? Waar gaat dit nou weer over?? Wannabees. Vooral mannen die een stoer jasje kopen, een spijkervessie erover met een hoop blingbling en patches met kreten. Stoer 1% speldje erop (waar zou je zijn zonder 1% speldje?) en ringen, vooral veel  ringen om je vingers. Blingbling all over, een bike die te groot en te zwaar is en dan elke dag met je mistubishitje naar je werk.  Pakkie deftig aan, beetje loeren naar de vrouwen op kantoor. Dubbelzinnige opmerkingen maken met je collega’s,  je werk doen en in het weekend… als het niet regent, waait, koud of mistig is, op je glanzende blingbling scoot de weg op. Pakkie Snack-a-Jacks  in je toolrol voor onderweg. En dan vlug langs de kortste weg naar een terrasje waar vooral ook veel andere Snack-a-Jack ”bikers” zitten. Kijken en gezien worden. Welke 25000 euro kostende bike glimt het mooiste? We heeft de breedste treeplank, het grootste windscreen en het duurste spuitwerk? ” Doet u mijn maar een spaatje mevrouw, ik moet straks nog 5 km naar huis rijden.”  Het reclamespotje van Snack-a Jack dat in een tijdje terug op TV was liet ze duidelijk zien. Een groepje wannabee  bikers die een chocolade Snack-a-Jack rijstwafeltje lekkerder vinden dan een ander gepoft rijstwafeltje. Ik zie ze regelmatig op terrasjes langs de kust in de zomer. Als ik dan met mijn stofkop en afgetrapte laarzen een koud biertje bestel zie je de afkeuring bijna van tafel druipen bij de Snack-a-Jack bikers. Zo’n vieze stoffige vent, stoppelbaard, ouwe geenmerk jas aan met val- en schaafplekken. Vest met MC logo op zijn rug. Versleten laarzen, bike (geeneens een harley!) vol stof en wat krasjes en battlescars. Armoedzaaier! De Snack-a-Jack bikers nemen meestal hun eigen eten mee, zorgen ervoor dat hun jassie mooi schoon is en dat hun laarzen onder hun (uiteraard) merkbroek glimmend gepoetst zijn. Ze hebben overal een mening over en ventileren die zo luid mogelijk. Net als hun mooi regelmatig knallende uitlaten van hun fashion bikes. In een groep zijn ze stoer en verpesten ze de het imago van motor rijdend Nederland. Hun midlife crisis hangt als een wolk aftershave (merk uiteraard!) om ze heen. Meer geld dan manieren, meer motor dan man!

Een paar weken geleden was ik onderweg toen mijn bike het begaf. Ik stond op de vluchtstrook te kijken wat er aan de hand was. Bleek een los kabeltje te zijn. Zo weer gerepareerd. Terwijl ik daar op mijn knieën zat kwam er zo’n groepje Snack-a-Jack bikers voorbij bulderen. Geen één keek op of om. Blik op “stoer en oneindig” reed het groepje me voorbij. Het kabeltje zat zo weer vast en ik stapte op, startte de bike en reed de snelweg op. Na een kwartiertje rijden zag ik de groep Snack-a-Jack bikers op de vluchtstrook staan. Ik stopte, stapte af en vroeg of ik kon helpen. Een van de Snack-a-Jack bikers probeerde vruchteloos het glimmende verlengstuk van zijn pik te starten. “Hij doet het niet meer!” riep de sprieterige fashion statement op wielen radeloos in het luchtledige om hem heen.  Ik liep naar zijn bike en keek er eens naar. Op zijn “dashboard” zag ik dat de benzinemeter aan de linkerkant stond. Aan de “E” kant dus (van Empty). “Kan het zijn dat je benzine op is”, vroeg ik aan de magere Jethelm-met-Raybanbril die op de motor zat. De Rayban ging omhoog en een klein mager besnord koppie keek me verbaasd aan. En keek daarna naar de benzinemeter. “Verdomd kaerel, inderdaed. ’t Is de benzine! “ zei een gladde hoge stem.  “En wij maer probaeren zeg, en jij zie ’t in één kaer! Geweldig”, kraaide het baasje tegen zijn vriendjes.  Er kwam een andere Snack-a-Jack biker bij staan. “En nou, hoe nu verder?” zei hij. Ik keek nog eens naar de bike en zei: “Zet ‘m op de reserve stand, dan haal je de volgende pomp wel.” “Reserve?”,piepte het falsetstemmetje uit de Jet helm. Ik draaide de benzinekraan een kwartslag en zei: ”probeer het nog maar een keer.”  Na een druk op de startknop kwam de glanzende bike weer tot leven. “Gewaeldig kaerel, hij doet het in één kaer! Gewaeldig!” De andere Snack-a-Jack bikers waren inmiddels weer opgestapt en zonder een woord van dank reed de groep de snelweg weer op. Zonder omkijken, zonder zelfs maar een opgestoken hand bulderden ze weg. De Jethelm als laatste, vol gas. Ik liep terug naar mijn bike, startte, trapte hem in zijn versnelling en vervolgde mijn weg. In de verte zag ik de Snack-a-Jack bikers rijden. Op de vluchtstrook zag ik een auto staan. Toen de Snack-a-Jack bikers er voorbij reden zag ik een paar flitsen. Kennelijk teveel haast om bij de volgende pomp te komen. Met een grijns van oor tot oor matigde ik mijn snelheid en reed voorbij de flits auto de afslag af. Er bestaat nog zoiets als gerechtigheid dus.

Wat maar weer laat zien dat je niet in een boom hoeft te hangen om een eikel te zijn.

 

De wereld van het scherm

Begrijp dat er mensen zijn die je leven reguleren. En dat je het zelf niet eens in de gaten hebt. TV, reclame, radio, kranten, internet zijn massamedia die je steeds, dag in dag uit, vertellen wat jij moet kopen, eten, lezen, zien, doen, denken. Ze doen dit zodat je mooi in de massa meeloopt. De leiders van deze wereld willen niet dat je zelfstandig denkt. Ze vertellen je wat je moet denken. Koop dat merk kleding, anders hoor je er niet bij! Rij in die auto, dan heb je “vrijheid”, drink dit, dat is gezond, eet, koop, consumeer, spuit, slik en denk niet teveel.
Eigenlijk zitten we dik in de problemen. Alleen al omdat jij dit, via een massamedium zit te lezen. En minder dan 4% van de mensen nog echt een boek leest. Je krijgt je info via Google, TV en Whatsapp voorgeschoteld. Info die zorgvuldig is afgestemd op jouw “behoefte”. Die weer is bepaald door je gedrag te volgen via zoekmachines, gechipte bankpasjes, creditcards, lidmaatschapskaarten, bonus miles, camera’s met gezichtsherkenning, een burger servicenummer, pinbetalingen en ga zo maar door. Minder dan 18% van de mensen leest nog kranten omdat de enige waarheid die je kent via de TV of internet komt. 20 minuten journaal per dag. Waarin door redacteuren bepaald word wat je te zien krijgt. Sta hier eens even bij stil: “Er is op dit moment een hele generatie die niets anders kent dan informatie via de TV en internet.” Informatie die gestuurd word door redacteuren en adverteerders. De TV en het internet zijn de bijbel van nu. De ultieme openbaring! Deze media kunnen presidenten, pausen, koningen en koninginnen maken en breken. Wel eens over nagedacht? TV en andere massamedia zijn de meest gevaarlijke macht in deze hele fucked up wereld. Wat als dat in de handen van verkeerde mensen valt?Wat als het grootste mediabedrijf ter wereld gaat controleren wat we zien. Wie weet wat voor rotzooi we dan door onze strot geperst krijgen! Wie weet wat we dan als “waarheid” gaan zien!

TV is niet de waarheid! Het is net één groot pretpark! Net als een circus. Vol rondreizende acrobaten, verhalenvertellers, dansers, zangers, jongleurs, themaprogramma’s en voetbalspelers. Het is eigenlijk een verveling dodende industrie. We kunnen zelf niet meer denken omdat, via het scherm, voor ons gedacht word! Je zit daar, avond aan avond te slikken wat ze je laten zien. De TV mensen zijn de enige kennissen die we nog hebben. Fotootjes op Internet, Facebook of MSN zijn onze “vrienden”. En achter zo’n foto of een profiel kun je jezelf herbouwen, presenteren aan de wereld zoals jij wilt dat ze je zien. Je begint te geloven wat je via het beeldscherm wordt aangeboden. Het is het enige dat je nog echt kent. Je denkt dat de wereld van het scherm echt is en je eigen leven niet. Je doet wat het scherm je zegt. Je eet wat het scherm zegt, je kleed je met kleding die je volgens het scherm moet dragen, je voed je kinderen op volgens methoden die je via het scherm door je strot geduwd krijgt! Je denkt zelfs zoals je via het scherm verteld word! En je hebt het niet eens in de gaten. Dat je meegesleurd word in een soort massahysterie, dat je bestuurd- en gecontroleerd word via het scherm. Het scherm is niet de realiteit. Wij, de mensen. Wij zijn de realiteit, wij zijn de wereld! Wijzelf zijn de illusie van onszelf!
Wanneer was de laatste keer dat je een avond zonder TV of internet zat? Wanneer heb jij je mobieltje voor het laatst bewust uitgezet? Wanneer heb jij voor het laats voor jezelf gekozen? Ken jij je buren, je collega’s? Wanneer ben jij ooit gewoon zomaar doelloos op weg gegaan om te ontdekken wat er echt leeft in de wereld? Wat geld op zak en gewoon zomaar, op weg naar de horizon? Zonder TV, telefoon of internet. Alleen jij en je motor, auto, fiets of gewoon lopend. Zonder je zorgen te maken over hoe laat je terug moet zijn om te eten of voor je werk? Zijn wij zwervers, echte bikers, de levensgenieters, aan het uitsterven? Laten we een gecontroleerde wereld vol angst achter aan onze nu al zwaar gehersenspoelde kinderen? Slechts weinigen weten nog wat vriendschap is. Wel weten we feilloos welk mobieltje we graag willen hebben of welke TV of computer we willen of welke kleding we moeten dragen omdat het “merk” is. Maar kennen we elkaar nog? Genieten we van het leven? Het echte leven? Zonder instant maaltijden, vergiftigde frisdrank, Mexicaanse griep, varkenspest, terroristen, gekke koeien ziekte, kippenpest, aids, bespoten voedsel en verplichte injecties tegen allerlei ziekten die zijn uitgevonden door de makers van het vaccin tegen diezelfde ziektes? Gaat er nog een dag voorbij dat jij je niet schuldig voelt?
Ik kies voor mezelf. En word in het kleine dorpje waar ik woon bekeken als een bezienswaardigheid. Rijdend op mijn motor, met al mijn patches en colours, met mijn grote brede lijf en mijn harde lach zien gehersenspoelde mensen me als eng, opdringerig, bedreigend. Mijn spontane vriendelijkheid en oprechte interesse word gezien als enge bemoeizucht. De colours op mijn rug maken me voor hen die me niet kennen een mensen handelende, wapen smokkelende drugsdealer die je wil overvallen. Godsdienst en de angst voor de dood, ploeteren voor een plekkie “aan de rechterhand van Jezus” bepalen hier het dagelijkse leven. Overgoten met een media sausje, gelardeerd met gebed en gebod, gekruid met roddel en achter een buro bedachte regeltjes word hier “het leven” opgesoupeerd. Niemand denkt nog zelfstandig, Hart van Nederland, het Journaal, Netwerk, Zembla, reality soap en dat soort gedoseerde programma’s brengen ons nieuwe gedachtengoed, onze voorgebakken interesses in onze huiskamers. Reclamespots bepalen wat we deze week eten en drinken en waar we het kopen. In mijn kinderen herken ik nog een beetje van mezelf terug. Hun hang naar avontuur, maffe ideeën, spontaanheid en hun denkwijze. Ik hoop dat ze het volhouden en niet overspoeld worden met de constructief maatschappelijk opgewekte angst dat ze niet zichzelf mogen zijn.

Laat nou eens niet alleen een “vind ik leuk” achter hier. Makkelijk, zo’n druk op de knop en er staat weer een voorgeprogrammeerde reactie. (respect moet je verdienen maar een stelletje gekken hebben het onder een knop gezet!)Laat jouw geschreven reactie achter hieronder, ben benieuwd hoe jij hierover denkt.

 

Vrienden, brothers en buitenlui!

Komt het nu door het kloteweer gisteren en vandaag dat ik ga zitten denken? Of zat dit er al aan te komen?

Vrienden!
Ik ben geboren in 1954. In 1969 stapte ik voor het eerst op twee wielen. Ik ontdekte dat de wereld om me heen van die plek af mooi, groot en vol nieuwe dingen was. Ben altijd een grote vent geweest. Heb veel gezien, geleerd, gereisd en mooie avonturen beleefd. Ben niet bang voor de duivel en z’n ouwe moer. Gisteren de littekens eens geteld, de landkaart van mijn leven. 23 zijn het er, allen met een verhaal. De 23e kreeg ik in Juni 2013. Op een jubileum feest van mijn eigen club/vereniging. Van een lafbek die me van achteren besprong, en met zijn vuist vol stoere ringen me een zware verwonding aan mijn achterhoofd bezorgde. Het was een flinke klap, uit het niets. Er was niets voorgevallen, nooit enige onenigheid gehad met die man.Tot op de dag van vandaag heb ik niet begrepen waarom hij dat heeft gedaan. Maar fuck him, hij zal zijn opdracht om stoer te zijn wel gehad hebben. Moest zich zeker bewijzen tegenover zijn groepje. Laten zien dat hij wel iemand van achter op zijn kop durfde te slaan. Ik ben naar het ziekenhuis gereden, heb de boel laten hechten. Geen Intensive Care, geen bizarre verhalen. Gewoon hechtingen en weer naar huis een paar uur later. Later kreeg iedereen excuses. het bestuur van de club waar het gebeurd was, de leden van een toevallig aanwezige MC die er niets mee te maken hadden, iedereen kreeg excuses. Behalve ik. Fuck it!

Brothers!
Maar… vrienden. Waar waren al die guppen die me steeds als Bro begroetten?  Die hadden, als ze brothers waren geweest, samen met mij verhaal moeten gaan halen over zo’n laffe lul die een groepslid in de rug aanviel. Die vent had nooit rechtop staand het terrein mogen verlaten. Maar mijn “bro’s?” Pffff nergens te zien! Ik stond mooi alleen. De betekenis van het woord Bro is heel wat serieuzer dan ook op een motor rijden en een leren jassie dragen. Een paar uur later ben ik dus, samen met mijn Mossie, bebloed en mijn kop vol hechtingen, terug gegaan. Om mijn motor te halen die daar nog stond en rijdend op mijn motor van het terrein af te gaan. We waren tenslotte op die motor gekomen ook.

Ik heb in mijn leven kennis gemaakt met de “Bro roepers”. Mensen die je zomaar ineens Bro gaan noemen, te pas en te onpas. Ze rijden op een motor, dragen een leren jassie. Ze hebben soms zelfs een heuse tattoo op hun rug. En dan zijn ze ineens je “Bro”. Rot lekker op. Rijden op een motor, in het weekend je ringen-zonder-verhaal om je vingers doen en hetzelfde soort jassie dragen als ik of ook op een motor rijden maakt je geen brother!
Bro. Afkorting voor Brother. Vertaling: “broer”. Nu maakt het hebben van hetzelfde bloed je een broer maar vriendschap en respect maakt je een brother. Zo heb ik geleefd, zo heb ik het uitgedragen. En dan bedoel ik niet een keertje respect. Nee, respect dat je verdiend hebt door elkaar een lange tijd te kennen, er letterlijk te zijn voor je Brother. Desnoods de gevangenis in gaan voor hem, altijd zijn kant kiezen omdat je weet dat hij dat ook voor jou doet.
Ik reed een paar jaar met een groep van pakweg 170 motorrijders. In die dagen werd ik op een internet pagina als lid van die groep door een gek volkomen onderuit gehaald. Juist om wat ik deed voor die groep. Als reactie werd door de groep mijn bijnaam “Zwerver” veranderd. Een Amerikaan had me ooit Hobo genoemd omdat hij te respectloos was om te begrijpen dat mijn bijnaam al een leven bij me was en hij het verdomde om mijn Nederlandse naam te respecteren. Dus werd mijn naam “aangepast” in HOBO. Want Zwerver kon door dat geschrijf van die idioot schadelijk zijn voor de naam van de groep. Maar…..

Godverdegodever! Schadelijk voor de groep?
De groep had schadelijk voor de schrijver horen te zijn! Waar waren mijn 170 Bro roepende “Brothers”? Hadden die niet collectief horen op te komen voor mij? Waar was de “vriendschap”? Waarom ging niet ieder lid op zoek naar de dader? Bro? Waarom spraken leden van de groep mij aan op de inhoud van de pagina en zocht niemand de schrijver. Het antwoord kwam, hoe wrang ook, van de schrijver. Die noemde ze leernichten, motorrijdende mietjes, watjes, slapjanussen. Zelfs hij had wel enige reactie verwacht. maar niets. Stilte en geroddel. Ik ben uiteindelijk weggegaan bij die groep bro roepers. De vuist die ik maakte voor ze werd een hand die me een klap in mijn gezicht gaf. “t was fijn, bedankt, tot ziens”

Buitenlui!
Waarmee ik maar wil zeggen dat ik weinig echte BRO’s heb.  En dat mijn naam Rob is. Of Zwerver, zo je wilt. Ik heb maar een paar mensen die ik Bro noem. Waaronder mijn vrouw. (Ik noem haar gewoon bij haar naam, staat wat raar om een vrouw bro te noemen) Ze staat onvoorwaardelijk klaar voor me. Gewapend of ongewapend. (gewapend is ze dodelijker dan een cobra) Al 19 jaar. De andere bro’s (Mike, Mish, Roomie…) delen mijn gedachten en leven hèt leven en zijn er al een aardige tijd. Inmiddels rijd ik alweer een aantal jaren bij een Motorclub. Met veel plezier geniet ik van de dagen waarop we samen rijden, lachen lol maken en het leven leven, samen met de mensen die dat ook doen.

Vrienden heb ik best veel. Leuke mensen waar we veel plezier mee hebben. Ze zijn vriendelijk, komen bij me thuis, eten en zuipen als er geld is en we hebben er vaak verschrikkelijk veel lol mee. Ze komen en gaan. Van sommigen hoop ik dat ze lang blijven omdat ze gewoon oké zijn. Er zijn er een paar die titels en macht belangrijker vinden dan vriendschap. Daar heb ik geen probleem mee. Ik herken ze en zal ze niet verder toelaten in mijn omgeving. Ik zie ze komen en gaan.
En het leven? Dat blijft me om de oren timmeren met van alles. Mooi! Prachtig. Van problemen leer je hoe je ze moet oplossen. Een probleemloos leven lijkt me fucking saai. Ik zal mijn leven nooit veranderen of aanpassen voor de Bro roepers, de haantjes, de patch jagers en de buitenlui. Ik ken geen overgave. Leven leerde me door te gaan tot aan de laatste seconde. Gaat het niet? Andere weg nemen. Er is altijd een weg voor een biker.
Write me! Je reactie word gewaardeerd!

Name(vereist)

Email(vereist)

Website

Comment(vereist)

Verzenden

Δ

 

Stap over de lijn

Cross the line!!
Ik vond dit zo bijzonder dat ik je uitnodig om deze video te bekijken. Wat het trekken van een simpele streep kan betekenen in een mensenleven. Neem even de tijd, kijk de video. Wie weet verandert jouw leven nu.Klik op de link hierboven.

 

Wel eens over gedacht?

Zomaar een gesprek. Over geloof. Whoooaaa Zwerver, geloof! Brand daar je vingers niet aan!! Toch, ik vind het iets aparts. Die bijbel bijvoorbeeld. Ik heb hem een paar keer doorgelezen. Oude vertaling, nieuwe vertaling en de allernieuwste vertaling. Toen ik daarover sprak met een “Gristen” was gelijk de vraag: “en ben je daar dan niet gelovig van geworden?” Alsof het lezen van een boek je gelijk “gelovig” maakt. Een soort literaire injectie. Je leest het en je gelooft het. Toen ik antwoordde dat het lezen van een kookboek me niet direct een topchef maakt of het lezen van een boek over vliegtuigen me geen piloot maakt, “was dat wat anders”… Oke… Wel eens over nagedacht? Dat het hele “Gristen” geloof gebaseerd is op verraad bijvoorbeeld? Als die Judas niet zijn ding had gedaan, was het allemaal heel anders geweest. Dan hadden misschien de Druïden hun natuurgeloof wereldwijd verspreid. En hadden we een appel als symbool gehad in plaats van een kruis, in dit geval een symbool van ondragelijke pijn en lijden en uiteindelijk dood. Natuurlijk zijn er mensen die dit weer anders zien, ieder zijn eigen mening uiteraard. Ik ga de discussie niet aan in ieder geval. Niet hier in ieder geval. Wel leverde het denken, filosoferen, lezen en luisteren een gedicht op. Deze:

Jezus wat een puinhoop…

Zonder mijn gepraat
had jij geen kroon gekregen.
Vagevuur was een sprookje geweest,
doornen hadden alleen gestoken
als je bramen had geplukt.

Zonder mij
had jij nooit bestaan.
Was er geen pijn geweest.
Waren vuren alleen om te koken,
lagen geliefden samen op èèn kussen.

Je naam was nooit misbruikt,
niemand had hem gekend.
Mensen hadden nog geleefd
in vrede…

Was ik stil geweest
had jij nooit je kruis gedragen.
Je vader
had niets te vergeven gehad.

Jezus…
Wat een puinhoop
was dat geworden.

© Zwerver

 

Rijden om te vergeten…

Dat is mijn medicijn. Rijden. Weer of geen weer, de motor aantrappen, het vertrouwde geluid horen van de twee cylinders, de power als je langzaam de koppeling loslaat en het gas opendraait. De vertrouwde klikken van de versnelling, de wind in je gezicht. Mijn bitch achterop, haar handen voelen vertrouwd aan. De stoplichten onderweg naar de snelweg, alle bochten, afslagen, bomen, paaltjes. Alles al gezien. Dan de snelweg op. In de 5e versnelling links op de rechterbaan. Snelheid 100 – 110 km per uur. Bekende afslagen, wegen die al vaak bereden zijn flitsen me voorbij. Mooie vergezichten, koeien, molens, in de verte een stad. Na een uur of twee wordt het minder bekend. De grens met België is overgestoken in de buurt van Tilburg en allerlei bekende en minder bekende plaatsnamen staan op de borden langs de weg. Natuurlijk volgen we de borden naar plaatsen waar we nog nooit geweest zijn. Daar zijn straten die we nog niet gezien hebben, mensen die we nog niet kennen. Dan richting Brussel. Daar vind ik de N8, bekend als “de dodenweg”. 150 kilometer weg door allerlei dorpjes.  Asfalt, afgewisseld door steenwegen en kinderhoofdjes, onoverzichtelijke bochten en onverwachte kruisingen. Plaatsnamen als Bissegem, Geluveld, Nazareth, Ieper, Avelgem en Zwevelgem( het gevaarlijkste stuk) komen we tegen. Om uiteindelijk terecht te komen aan de Belgische kust. 349 km staat er op de teller. Mijn kop is leeg, we zoeken een “zimmer frei mit fruhstuck” (’t is net zandvoort) gooi mijn spullen op bed. “Je ziet er beter uit Zwerver”, zegt mijn bitch. “Kop weer leeg?” Ik zie er beter uit. Na bijna 350 km rijden? Dat moet dan slechter zijn geweest toen we vertrokken. Pfff, dapper meissie. Dat ze daar tegenaan keek. We pakken nog een biertje bij de kroeg aan de overkant. Morgen weer verder. Naar huis? Of door? Eerst maar slapen, morgen zien we weer verder.
Vergeten duisternis
De wereld ziet er gebroken uit.
Snelweg verlicht
door duisternis van techniek.
De mens boven alles,
snel zichzelf vergetend
door het nieuwe digitale leven.
Ik kijk vanaf mijn zadel
voldaan terug op wat was.

De weg voor me is gekend.
Ik voel je achterop en ben tevreden.
Gelaarsde voeten op steps,
benen gespreid.
Mijn gedachten bedenken naakte nimfen,
dansend in een vuur
als ode aan mijn leven.

Samen rijden we de duisternis in.
Rijden, om te rijden om te vergeten