Zout verdriet

Zout verdriet

Wind treurt langs duinen
Helmgras buigt,
zand schuurt langs mijn lippen.
De stormende betoverende kracht
van witte kuiven zeewater
duikende meeuwen, jagende wolken

Door zilte adem
proef ik je naam in min mond.
Vind ik de gedachte aan je
en laat wind jouw naam waaien

Druppels zout water
tranen mijn ogen,
verbinden me met verdriet.
Om de gedachte
aan jouw kille glimlach
op je bleek gezicht
in die kist daarnet.

Ik sla mijn kraag op.
Bandana voor mijn mond.
Jas dicht, helm op.
Contact, geluid, koppeling.
Vooruit, naar beneden,
de rest is omhoog.
Net als jij.

©Robert T. Meijer