Je bent er niet meer.
En dat gaat niet zomaar.
Mijn begrip hapert als ik je foto zie,
waarvan ik nooit had gedacht
dat die ooit zo stil
aan de muur zou hangen.
Vanaf je geboorte
was je nooit afwezig.
Geweldig deelde je mijn gedachten
als bewijs dat we leefden.
En dan ineens, kanker!
“Ik red het Pa! Het gaat beter!”
Minder T cellen, meer pijn,
onderzoeken, verdriet.
Je vrouw, je dochter.
Ik red het niet Pa, hee Pa!
Weet jij nog iets tegen de pijn?
Jij weet altijd wel iets…
Maar nu weet ik alleen
dat je er niet meer bent.
En dat gaat niet zomaar.
Want je bent elke seconde
onvergetelijk in mijn leven.
Als een snaar die niet bespeeld wordt.
Maar ik wil muziek,
zonder dissonanten.
Alle rechten Robert T. Meijer
Een Zwerver dicht en schrijft... 