Zo ben ik dus op 2-8-2019 65 jaar geworden. Een leven vol avonturen achter de rug. Twee keer getrouwd, twee kinderen van mezelf en twee bonus kinderen. Veel gezien en veel geleerd over mensen. Gevochten, gestreden. Gelachen en gehuild. Gezopen tot ik omviel maar meestal met mate. Geleerd om te koken, bakken, braden, stomen en te roken. Ben motorrijder, biker geworden. Een leefstijl die mij prima bevalt. Heb enorm veel mensen ontmoet. Ben bedonderd, voorgelogen, bestolen, belogen. Maar heb veel rijke momenten gekend en ontelbare wegen bereden. Heb klappen gehad en gegeven. 26 zichtbare littekens op mijn lichaam. En teveel onzichtbare van binnen. Daar leer je van. Een leven zonder problemen zou saai zijn. En ieder litteken is een herinnering aan een gebeurtenis. Ze vormen samen de landkaart van je leven.
Ik heb 99% van alle assholes in mijn leven vergeven. Je leert relativeren. En die 1% die ik niet vergeven kan? Die hebben geen litteken nagelaten maar een diepe wond. Die maar niet heelt. Die draag ik met me mee. Ik vergeet en vergeef die paar klootzakken niet, nooit. Het zit te diep. Wat ze deden was te ernstig. God zal over ze beslissen. Dat is de enige vrede die ik met hun bestaan heb. Maar daar staat zoveel vergeving tegenover. Het komt wel goed zo. Want God bracht alle mensen in mijn leven. Om te leren leven met goede en minder goede mensen. Zodat ik een beter mens kon worden. Da’s best goed gelukt. Ik heb kennis, wijsheid, vriendelijkheid opgedaan. Heb door de eikels grenzen leren trekken. En van de goede mensen heb ik geleerd dat vriendelijkheid en eerlijkheid het beste werkt.
Ook leerde ik dat karma niet bestaat. Er is geen onzichtbare kracht die slechte mensen straft of goede daden met een veelvoud beloont. Je bent zelf verantwoordelijk. Vanaf je geboorte tot aan je laatste dag. Karma is voor bange mensen. Mensen die liever onzichtbaar blijven. Ik leef liever. Zodat ik later met God over mijn leven kan praten. Want Hij zette me op deze wereld. Om te leren. Goed en kwaad, halfvol of half leeg, licht of duisternis.
Ik blijf biker. Zolang het gaat (en dat gaat nog uitstekend) blijf ik rijden, kijken naar al het moois onderweg. En ik blijf leren. En af en toe een overpeinzing schrijven. Misschien heb je er wat aan. Voor mij werkt het goed zo.
Rob
Een Zwerver dicht en schrijft... 