Dag Mama

Mama

Dus zat ik daar, mama.
Je ademde rustig
onregelmatig zacht.
Zoals verwacht.
Zuster morfine
zorgde voor diepe slaap
zodat broeder pijn
je niet wakker kon houden.

Het was tijd mama.
Je gerimpeld gezicht vertelde meer
dan je stem kon zeggen.
Naast je hield ik je zwakke koele hand vast
luisterde naar je adem
die steeds van verder kwam.
Alsof je leven al gevlucht was
naar waar alle leven
begint en eindigt.

Het werd stil mama
geen zuchtje te horen.
Alleen…
een korte rilling.
Signaal dat je laatste reis
begonnen was.
Je hart warm
nog lang na je heengaan.
Kinderen zullen weten
van je reis.

Dag Mama
tot later…

22-7-2016