Snack-a-Jack Bikers

Eerder geblogd maar weer van toepassing.

Wat?? Waar gaat dit nou weer over?? Wannabees. Vooral mannen die een stoer jasje kopen, een spijkervessie erover met een hoop blingbling en patches met kreten. Stoer 1% speldje erop (waar zou je zijn zonder 1% speldje?) en ringen, vooral veel  ringen om je vingers. Blingbling all over, een bike die te groot en te zwaar is en dan elke dag met je mistubishitje naar je werk.  Pakkie deftig aan, beetje loeren naar de vrouwen op kantoor. Dubbelzinnige opmerkingen maken met je collega’s,  je werk doen en in het weekend… als het niet regent, waait, koud of mistig is, op je glanzende blingbling scoot de weg op. Pakkie Snack-a-Jacks  in je toolrol voor onderweg. En dan vlug langs de kortste weg naar een terrasje waar vooral ook veel andere Snack-a-Jack ”bikers” zitten. Kijken en gezien worden. Welke 25000 euro kostende bike glimt het mooiste? We heeft de breedste treeplank, het grootste windscreen en het duurste spuitwerk? ” Doet u mijn maar een spaatje mevrouw, ik moet straks nog 5 km naar huis rijden.”  Het reclamespotje van Snack-a Jack dat in een tijdje terug op TV was liet ze duidelijk zien. Een groepje wannabee  bikers die een chocolade Snack-a-Jack rijstwafeltje lekkerder vinden dan een ander gepoft rijstwafeltje. Ik zie ze regelmatig op terrasjes langs de kust in de zomer. Als ik dan met mijn stofkop en afgetrapte laarzen een koud biertje bestel zie je de afkeuring bijna van tafel druipen bij de Snack-a-Jack bikers. Zo’n vieze stoffige vent, stoppelbaard, ouwe geenmerk jas aan met val- en schaafplekken. Vest met MC logo op zijn rug. Versleten laarzen, bike (geeneens een harley!) vol stof en wat krasjes en battlescars. Armoedzaaier! De Snack-a-Jack bikers nemen meestal hun eigen eten mee, zorgen ervoor dat hun jassie mooi schoon is en dat hun laarzen onder hun (uiteraard) merkbroek glimmend gepoetst zijn. Ze hebben overal een mening over en ventileren die zo luid mogelijk. Net als hun mooi regelmatig knallende uitlaten van hun fashion bikes. In een groep zijn ze stoer en verpesten ze de het imago van motor rijdend Nederland. Hun midlife crisis hangt als een wolk aftershave (merk uiteraard!) om ze heen. Meer geld dan manieren, meer motor dan man!

Een paar weken geleden was ik onderweg toen mijn bike het begaf. Ik stond op de vluchtstrook te kijken wat er aan de hand was. Bleek een los kabeltje te zijn. Zo weer gerepareerd. Terwijl ik daar op mijn knieën zat kwam er zo’n groepje Snack-a-Jack bikers voorbij bulderen. Geen één keek op of om. Blik op “stoer en oneindig” reed het groepje me voorbij. Het kabeltje zat zo weer vast en ik stapte op, startte de bike en reed de snelweg op. Na een kwartiertje rijden zag ik de groep Snack-a-Jack bikers op de vluchtstrook staan. Ik stopte, stapte af en vroeg of ik kon helpen. Een van de Snack-a-Jack bikers probeerde vruchteloos het glimmende verlengstuk van zijn pik te starten. “Hij doet het niet meer!” riep de sprieterige fashion statement op wielen radeloos in het luchtledige om hem heen.  Ik liep naar zijn bike en keek er eens naar. Op zijn “dashboard” zag ik dat de benzinemeter aan de linkerkant stond. Aan de “E” kant dus (van Empty). “Kan het zijn dat je benzine op is”, vroeg ik aan de magere Jethelm-met-Raybanbril die op de motor zat. De Rayban ging omhoog en een klein mager besnord koppie keek me verbaasd aan. En keek daarna naar de benzinemeter. “Verdomd kaerel, inderdaed. ’t Is de benzine! “ zei een gladde hoge stem.  “En wij maer probaeren zeg, en jij zie ’t in één kaer! Geweldig”, kraaide het baasje tegen zijn vriendjes.  Er kwam een andere Snack-a-Jack biker bij staan. “En nou, hoe nu verder?” zei hij. Ik keek nog eens naar de bike en zei: “Zet ‘m op de reserve stand, dan haal je de volgende pomp wel.” “Reserve?”,piepte het falsetstemmetje uit de Jet helm. Ik draaide de benzinekraan een kwartslag en zei: ”probeer het nog maar een keer.”  Na een druk op de startknop kwam de glanzende bike weer tot leven. “Gewaeldig kaerel, hij doet het in één kaer! Gewaeldig!” De andere Snack-a-Jack bikers waren inmiddels weer opgestapt en zonder een woord van dank reed de groep de snelweg weer op. Zonder omkijken, zonder zelfs maar een opgestoken hand bulderden ze weg. De Jethelm als laatste, vol gas. Ik liep terug naar mijn bike, startte, trapte hem in zijn versnelling en vervolgde mijn weg. In de verte zag ik de Snack-a-Jack bikers rijden. Op de vluchtstrook zag ik een auto staan. Toen de Snack-a-Jack bikers er voorbij reden zag ik een paar flitsen. Kennelijk teveel haast om bij de volgende pomp te komen. Met een grijns van oor tot oor matigde ik mijn snelheid en reed voorbij de flits auto de afslag af. Er bestaat nog zoiets als gerechtigheid dus.

Wat maar weer laat zien dat je niet in een boom hoeft te hangen om een eikel te zijn.