Knobbeltje

De laatste tijd hoor ik overal om me heen dat mensen die me dierbaar zijn kanker krijgen. Sommigen gingen er heel snel aan dood. De meeste overleefden. Na een meestal loodzware chemokuur, operatie, bestraling en meer van die zooi. Ik leef enorm mee met ze. Die kloteziekte sloopt mensen. Ik verloor mijn schoonvader, mijn zus, een tante en drie roadmakkers in de laatste twee jaar. Ik zag ook dat veel mensen de strijd aangingen en wonnen. Met onderstaand gedicht probeer ik mensen een hart onder de riem te steken die kanker hebben of het van dichtbij meemaken. Mijn gedachten, mijn woorden. Troost, steeds meer mensen winnen! Als Hagenees is het woord kankâh in mijn taal ingebakken. Ik probeer het gebruik ervan te vermijden. Lukt aardig, soms gaat het gewoontegetrouw, mis. Ik doe mijn best. Voor hun…

Knobbeltje, irritant…
Dokter, vervelend, zekerheid?
Specialist, biopsie..
Tumor…!

Verbazing, waarom!
Gesprekken, artsen.
Second opinion.
Tranen, familie, onzekerheid.
Oncologie?
Pijn, infuus, bestraling!
Opereren!

Chemo, bloedwaarden, cellen tellen.
Radio activiteit, pillen.
Monoklonale antilichamen?
Voorzorg, tranen!
Curatieve of Palliatieve behandeling?
Neo adjuvante behandeling?
Ziek, misselijk, kaal!
Non invasieve thermoablatie?
Kotsen, pijn!
Teletherapie of Brachytherapie?
Hyperthermie?
Moe, vermoeider, doodmoe!

Doorgaan!
Kinderen, leven!
Thuis, liefde, steun.
Vechten!
Ziek? Beter worden!
Laat kanker zelf kanker krijgen!

© Zwerver

 

Hart

Honderd keer wilde ik mezelf betoveren.
Een onzichtbare geest worden
verborgen in jouw hart.
Om jouw minachting te begrijpen
die zo wreed voor me is.

Ik werd meester van jouw emotie.
Zou de hartslag van je gevoel ontdekken
dat loos zoekend door je aderen stroomt.
Dan zou ik jou kennen.

Ondanks jouzelf, tegen je wil
Zou ik deel zijn van je verlangens, je besluiten
En de koelheid in je verjagen.

Zo perfect, kan liefde je verbranden
Dan, als ik het zag exploderen,
zou ik weer naar buiten komen en man zijn.

© Zwerver

 

© zwerver 2013