Gevangen rebel.

Moonrider

Je kunt rennen, rijden.
Jezelf verstoppen achter
tattoos, whiskey, wijven.
Je kunt ver gaan,
toch kortaf blijven.
Jezelf verzuipen
voor een kort moment.

Je kunt denken verbergen
achter een zorgzaam uiterlijk.
Wegduiken in de anonimiteit
van burgerlijkheid
binnen een rijtjeshuis

In je ziel sluimert wie je wilde zijn
Rebel, vader, bouwer, vriend.
Niemand die het begreep

Als jij voorop liep,
trots de klappen kreeg,
bloedend omkeek.
Waren vrienden verdwenen
na gezworen broederschap.
Diep in het donkere woud,
waar lafaards schuilen
voor echte mensen.

Gierende stormwind,
brandende horizon
of een dronken zwerver
kennen van verloren jeugd.
Weten van het eiland
waar verwaaide gedachten
elkaar weer vinden.

Leef om te rijden!
Rijdt om te leven!

© Zwerver 2012

Jij je ooit zo gevoeld?
Laat je gedachten achter!

 

Poker met vuur

Als het licht word, laat me liggen
Want dan droom ik over vrijheid
Maak me dus niet wakker,
terug in de klerezooi

Ik neem risico’s met jou.
Wat ik zag in jouw ogen
kon niemand me voor waarschuwen
Ik had het zelf moeten zien

Dus nu speel ik met de duivel
Poker met vuur
Ik neuk zijn dochter
Geloof me, da’s duur

Als je mij niet kwijt wilt
gebruik me dan onafgebroken
En worden het leugens, kronkels
Dan moet ik verder naar het eind

Ik vroeg je om hulp
Maar je liet me stikken
Je luisterde niet eens
je had me moeten laten gaan

Nu vertrek ik naar de duivel
kap met zoeken naar liefde
Ik trap mijn bike aan
op weg naar de zon.

© Zwerver

 

Is dit ‘m dan?

Is dit ‘m dan?
De wereld die jij beloofde
toen ik geboren moest.
Zelfs je eigen gedrochten
waarschuwden!
Maar jij zei:”zoon
het is oke, ga maar!
Ik zorg voor je,
regel alles
tot je terugkomt.”

Ik had moeten weten
dat die horens op je kop
het scherp van loze beloftes waren.
Dat die vuurbal
waar ik ingetrapt werd
een miskraam bleek.

Is dit ‘m dan, leugenaar?

Pas op, ik ben op weg
naar terug.
Dan verslind ik je,
neem mijn troon terug.
Duivel!

Jouw wereld is vol
van mijn vuur.
Eeuwig stil
zal jouw beloning zijn
voor mijn leven.

© zwerver

 

Bro? Don’t Bro me if you don’t know me!

Bro… Afkorting voor Brother. Ook te pas en te onpas gebruikt onder motorrijders. Bro…/ Broer/Zus. Wanneer ben je MIJN broer/zus? Dat kan maar op twee manieren. Door geboorte. Dan ben je automatisch mijn broer of zus. Ik heb een broer en een zus. Familie dus. Maar dan het te pas en te onpas gebruikte woord Bro onder motorrijders. Bro, da’s niet niks. Dat is iemand die je beschouwd als een echte vriend. En die het ook blijkt te zijn. Ik heb in mijn kennissenkring iemand die in emails schreef “Bro! (en dat ben je)”. Bleek alleen maar negatief over me te lullen als ik er niet was. Vaak ontvang ik mails die beginnen met “Bro” van mensen die ik nog nooit gezien heb. Rijden ook motor en vinden, omdat ze ook motor rijden dat ze dan je “Bro”zijn.

Bro… Moet je verdienen. Ik moet dat, iedereen moet dat. Je kan nooit zomaar op iemand afstappen en hem Bro noemen omdat hij ook op een bike rijdt. Het is geen trendy woord. Het is een woord dat je alleen gebruikt als je samen avonturen hebt beleefd. Als je samen dingen hebt meegemaakt die je alleen met een Bro meemaakt. Als je elkaars diepe respect hebt verdient. Met Bro’s kun je je lelijk vergissen. Ik reed een paar jaar met een groep bikers. Bro’s? Ze zeiden het erg vaak. Maar toen het erop aan kwam was ineens de hele groep weg. Van de ene op de andere dag. Een hele groep waar ik jarenlang zij aan zij mee heb gereden stak ineens een dikke middelvinger op, trokken een denkbeeldige grens in het land waar “hun gebied” was en waren Bro-af! Zomaar. Zonder waarschuwing. Zonder gesprek, zonder overleg. Een “bro” z’n dochter kwam in het ziekenhuis. Ik ging langs, luisterde, voelde de pijn om zijn dochter. Ik gaf hem zelfs een 1% patch van een echte Bro van me die was doodgegaan. Ik draag geen 1% patch. Hij droeg zo’n patch wel en ik eerde hem met 1 van de laatste twee aandenkens van mijn beste vriend die ik had. Vond toen dat hij, mijn “bro” hem beter kon dragen. Diezelfde Bro liet me een paar maanden later, toen het even echt moeilijk was, vallen als een baksteen..Bro? FTW!

Dat achter je rug om lullen, ook zoiets. Ik spreek iemand liever rechtstreeks aan. Korter, duidelijker en eerlijker. Niet zoeken naar moeilijkheden maar naar mogelijkheden. Onduidelijke zaken los je sneller op door ze “face-to-face” uit te spreken. Met een “bro” kun je dat. Mede daarom is het een bro. Met wannabee bro’s lukt dat nooit. Wannabee bro’s lachen met je, zuipen met je (of liever van je) en steken graag in het donker onverwacht een mes in je flikker, vallen je aan als je met je rug naar ze toe staat en proberen je vrouw te versieren. Bro… Je word selectiever.

45 jaar rijd ik nu. Heb veel mensen leren kennen. Je krijgt ervaring. En eelt op je ziel. Je bro’s komen vanzelf in je leven. Sommigen blijven, sommigen gaan. Te vaak zijn het wannabees. De hele dag geleefd door een baas en in het weekend een mooie glimmende dure bike onder hun reet. Duur merkjassie aan, handje ringen om en een paar tattoos en het zijn ineens “Bro’s”. Bro’s. Ik ben eens gaan tellen. Ik heb maar een paar mannen die ik trots Bro kan noemen. Ik weet dat zij mij ook zo zien. De rest? Vrienden, bekenden, kennissen en vage kennissen. Mijn verhaal, mijn gedachten. Mijn leven. Neem me zoals ik ben. Of blijf lekker uit mijn buurt. Mijn naam is Rob Mijn bijnaam Zwerver.

 

Roadworm – Made by my son Alexander.

 

Vader vergeeft ze

Staand onder neon
is het licht van plezier dat ik ken
oud en vergaan.
Leeft angstig verslaafd,
in de schaduw van zichzelf.

Rijdend langs een rivier
zie ik zwart water stil.
Het doodt alles
met ieder gif dat je kunt bedenken.

Ik ken de steeg
waar pervers plezier van geweld
de lach van lippen sneed.
Verstand in je kruis,
kort gevoel van onbestemde geilheid.

Op een kruispunt,
gekocht van geleend geld,
wordt ziek verdriet opgelapt
door kennis
zonder gevoel of gedachte aan leven, daarna.

Ik rijd
naar het licht van dood en verderf,
naast leugens en sletten,
langs satans bedrog en geweld.

Vader vergeeft ze.
En ik trek spijkers uit bloedig vlees.