Ze nam broers en zusters van me af,
liet vaders, moeders en kinderen begraven.
Martelde mij dagenlang,
met alles wat ik verloor
Liet het voor eeuwig verdwijnen,
gaf me leugens en liefde.
Pijn en verdriet.
Leegde mijn hoofd,
als het nodig was.
Verlichtte mijn geest
in donkere dagen.
Liet me vinden wat ik zocht,
zoeken wat ik vond.
Als een zwarte lijn
loopt ze door mijn leven.
Steeds aanwezig, keihard.
Vol beloftes, vrijheid, avontuur,
nieuwe horizonnen, sterrenloze nachten.
Ik bekijk haar met respect,
onderzoek haar ontelbare zijwegen.
Streel eindeloos
haar ruwe zwarte huid.
© zwerver
Een Zwerver dicht en schrijft... 