Rijden met de duivel

Als ik rijd op mijn motor,
en ik kijk in de spiegel
zie ik satans tronie.
Hoor duivels gegiechel.

Ik kijk hem dan aan,
zeg:”jij bent niet zo stoer,
als ik kom schop ik je naar je ouwe moer”

Ik heb de duivel mijn ziel verkocht.
Zodat mijn leven lang,
de man in de spiegel ouder wordt.
Maar ik blijf altijd jong

Daar zit hij,
op mijn gashendel, te wachten tot ik slip.
Zodat hij de schuld kan kasseren,
mijn botten kan vermalen.

God rijd op een Harley, dat kan best.
Maar waar ik ook op rijdt, de duivel rijd met me mee.
Altijd daar, voor het geval ik een bocht mis of te laat rem.
Hij verlaat me nooit, hij wil mijn ziel.

Dus als ik sterf en je me zakken laat
geef me dan een kroon van prikkeldraad.
Leg een ooglap over mijn linkeroog,
een motorketting als das.
Dan, als ik satan eindelijk tegenkom,
weet hij dat ik zijn plaats kom innemen.
En kinderen veilig zullen zijn.

© Zwerver

 

Papaverkinderen

Terwijl chipsminnend Nederland
vretend en zuipend gluurt
naar de ellende van TV makers
die het paradijs omtoveren
in een hel van intriges.

Terwijl de incestueuze leiders
van het land,
vergaderen in dure restaurants.
En betalen met het zuurverdiende
van mij en de mijnen.

Kruipen in donkere stegen
de verlaten kinderen
van onze geilheid.
Zoekend naar zachte bedwelming,
als vervanging voor vergeten liefde.

Glanst om de hoek de hel,
verpakt in neon en glitter.
Dansend, hijgend en dealend
nemen kinderen gif.
Gemaakt uit voortplanting
van een bloem
die groeit in het paradijs.

© Zwerver

 

De Weg

Ze nam broers en zusters van me af,
liet vaders, moeders en kinderen begraven.
Martelde mij dagenlang,
met alles wat ik verloor

Liet het voor eeuwig verdwijnen,
gaf me leugens en liefde.
Pijn en verdriet.
Leegde mijn hoofd,
als het nodig was.

Verlichtte mijn geest
in donkere dagen.
Liet me vinden wat ik zocht,
zoeken wat ik vond.

Als een zwarte lijn
loopt ze door mijn leven.
Steeds aanwezig, keihard.
Vol beloftes, vrijheid, avontuur,
nieuwe horizonnen, sterrenloze nachten.

Ik bekijk haar met respect,
onderzoek haar ontelbare zijwegen.
Streel eindeloos
haar ruwe zwarte huid.

© zwerver

 

DOMINEE KEES

Op een mooie zondagsrit
stopte ik met pech.
Een groep motoren kwam voorbij
bulderend over de weg.

Wat later bij een restaurant
stonden die gasten die ik zag.
Een van de rijders liep naar me toe
ik kende die speciale lach.

“Ik ben dominee Kees”, zei hij
“dat zijn christenen die daar staan.”
Ik lachte hem toe, stapte weer op
maar hij liet me niet gaan.

“Ken je Jezus”, vroeg hij mij
“met mijn hulp hem je ‘m zo gevonden.”
Ik antwoordde: “Jammer dat je ‘m kwijt bent,
nou moet je leven met je zonden.”

Kees wist niet wat hij moest doen
voelde zich een godsgeschenk
Hij ging maar door dus ik  zei: “stop!”
Ik zal je zeggen wat ik denk

Kijk Kees, vriendelijkheid is jouw doel
zieltjes redden is jou ding.
Maar mij beledigen met wat ik voel
zie ik als een afstraffing.

Als jij mij je geloof opdringt
aanvalt waar ik voor sta
dan zit je fout dominee Kees,
dus voor ik verderga

Vertel ik je dat ik geloof in vrijheid
waarheid en een open weg
In eerlijk zijn, integriteit
en mijn deel van de pech

Ieder mens heeft het recht
te geloven wat hij wil
Als jij dat niet respecteert
kus dan de haren op mijn bil

Toen startte ik mijn motor weer
en zei: “Kees, wat ik nog merk
als jij zo’n goede christen bent
waarom zit je dan niet in de kerk?”